Τις προάλλες βρέθηκα στην Τουρκία. Όχι στην αγαπημένη μου Κωνσταντινούπολη αλλά σε κάποια μικρή κωμόπολη κοντά στα σύνορα. Πρόσεξα τον κόσμο, τις συνήθειες, τον τρόπο που περπατάνε, οδηγάνε, φέρονται στο δημόσιο χώρο. Ένιωσα κάτι ελαφρώς μεταφυσικό. Οι τόσοι αιώνες συνύπαρξης των δύο λαών έχουν αφήσει ακόμα και στις σημερινές γενιές, που δε βιώσαμε τη συνύπαρξη, κώδικες και συμπεριφορές που έχουν μεταξύ τους πολλές ομοιότητες. Προφανώς, οι κάτοικοι της τουρκικής επαρχίας είναι, ακόμα , φτωχότεροι και πιο ανατολίτες στις συνήθειες τους σε σχέση με εμάς. Παρατηρώντας την οδηγική τους συμπεριφορά και το κυκλοφοριακό χάος ένιωσα πως, εντάξει, ευτυχώς δεν είμαστε έτσι στην Ελλάδα, όσο και αν γκρινιάζω. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, είμαστε σαφώς πιο κοντά σε αυτούς παρά στους Γερμανούς ή τους Ολλανδούς ας πούμε. Για αυτούς που τους αρέσουν οι αριθμοί, θα έλεγα πως είμαστε 70% σαν τους γείτονες μας τους Τούρκους (ανατολίτες-βαλκάνιοι) και 30% Ευρωπαίοι.
Γυρίζοντας πίσω στα καθ’ ημάς, με χαρά είδα πως, επιτέλους, προέκυψε μία αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου στους κυβερνητικούς χειρισμούς που σπρώχνουν τη χώρα στα βράχια. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε χωρίς κομματικό πατρονάρισμα, διαδόθηκε μέσω facebook και το αποτέλεσμα ήταν αρκετές χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα. Δε ζω στην Αθήνα αλλά από όσα διάβασα και είδα, διαπίστωσα πως η εκδήλωση αυτή είχε σαφώς περισσότερο κόσμο και παλμό από την αντίστοιχη φιλοκυβερνητική συγκέντρωση της προηγούμενης ημέρας (κάτι που έκανε τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης να «λυσσάξουν»). Μία εκδήλωση που δεν αφορούσε τη διεκδίκηση κάποιου συντεχνιακό συμφέροντος αλλά το μέλλον όλων μας. Μία εκδήλωση που κινήθηκε σε εξαιρετικά πολιτισμένα πλαίσια, χωρίς υβριστικά συνθήματα και βίαιες παρεκτροπές.
Τη Δευτέρα αναμένεται συνέχεια των εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα. Ελπίζω η συμμετοχή να μαζικοποιηθεί και να κλιμακωθεί η αφύπνιση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Οι μέρες είναι κρίσιμες, όλοι όσοι πιστεύουμε στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας πρέπει να δώσουμε το παρόν. Να δώσουμε ένα δυνατό μήνυμα στην κυβέρνηση αλλά και στην Ευρώπη, πως υπάρχει μία σιωπηλή πλειοψηφία στη χώρα που δε θέλει την απομάκρυνση της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε. Θα προλάβει το μήνυμα αυτό να αποδώσει καρπούς ή θα χαθεί στις καταιγιστικές εξελίξεις των επόμενων ημερών; Κανείς δε μπορεί να ξέρει, η απάθεια όμως και η μοιρολατρία ποτέ δεν έδωσαν λύσεις.
Την ίδια ώρα που κάποιοι θα φωνάζουν για την παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, η πραγματικότητα δείχνει πως, δυστυχώς, μας χωρίζει μεγάλη απόσταση από την Ευρώπη. Χειρότερος πρεσβευτής της χώρας στο εξωτερικό η σημερινή κυβέρνηση που ψηφίστηκε από το 41% των Ελλήνων. Αναξιοπιστία, προχειρότητα, ανορθολογισμός, κορώνες και επιθετικότητα για εσωτερική κατανάλωση. Ένα κράτος-μπαταχσής που απειλεί πως θα ανατινάξει την Ευρωζώνη αυτή είναι η εικόνα που βλέπουν οι υπόλοιποι λαοί της Ε.Ε. πίσω από αυτό που εδώ μας το παρουσιάζουν ως υπερήφανη διαπραγμάτευση ή ως… διατριβή στη θεωρία παιγνίων (chicken game και λοιπές μπαρούφες).
Η πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς οι μέσα είναι ακόμα πιο σουρεαλιστική, αφού αναπόφευκτα μας απασχολούν προσωπικότητες όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου η Ραχήλ Μακρή και λοιπές τέτοιες περσόνες του κυβερνητικού θιάσου.
Η ΠτΒ αποφάσισε, μέσω της επιτροπής της, πως το χρέος είναι απεχθές και επονείδιστο και διαγράφεται πάραυτα κ.λπ. που γνωρίζει καλά ο Eric Toussaint από την ενασχόληση του με το χρέος του Ισημερινού. Τι καλή φάαση ρε παιδιά! Απορία μου βέβαια, αφού ξεμπερδέψουμε έτσι απλά με το χρέος, μετά ποιος θα μας ξανά-δανείσει για να εφαρμόσουμε πάλι το ίδιο κόλπο; Βέβαια η ΠτΒ και η επιτροπή έχει και άλλα όπλα στις φαρέτρες της, είναι και οι πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάνε οι υπήκοοι της Μέρκελ και εκεί κρύβονται καλά φράγκα που με μία καλή δικηγορέσσα σαν την ΠτΒ στάνταρ θα γίνουν δικά μας…
Η Ραχήλ Μακρή έκανε μηνυτήρια αναφορά στο Στουρνάρα για τις δηλώσεις του περί Grexit. Η καλή βουλευτής θεωρεί πως αυτός φταίει για τη μαζική φυγή καταθέσεων τις τελευταίες ημέρες. Την ίδια ώρα διάφορα στελέχη της κυβέρνησης είτε λένε πως έλα μωρέ και τι θα πάθουμε με τη δραχμή (Ξυδάκης, Στρατούλης) είτε τοποθετούνται ανοιχτά υπέρ της δραχμής (πρώτος πρώτος ο δραχμολάγνος του Λονδίνου Λαπαβίτσας). Αλλά αυτοί μπορούν να λένε ό,τι θέλουν δεν έχουν καμία ευθύνη, ο Στουρνάρας φταίει που τόλμησε να μιλήσει για κίνδυνο Grexit…
Ο σοφός λαός ψήφισε τις παραπάνω κυρίες, όπως και πολλά άλλα φρούτα του σημερινού κοινοβουλίου για να κάνουν «σκληρή διαπραγμάτευση». Τις τελευταίες ημέρες, ο σοφός λαός, ελαφρώς …χεσμένος από την πορεία της διαπραγμάτευσης έχει αποσύρει περί τα 5 δις. ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες. Οι «κακοί Ευρωπαίοι» με έκτακτο ELA ενίσχυσαν τις ελληνικές «τράπεζες-ζόμπι».
Ανορθολογισμός, βαλκανική φολκλοριτέ, απέχθεια προς τις αξίες του δυτικού πολιτισμού (εκτός φυσικά από τα καταναλωτικά αγαθά του που μας αρέσει να καταναλώνουμε), μην κρυβόμαστε αυτά κυριαρχούσαν στο δημόσιο μας βίο και τα ανέμελα χρόνια πριν την κρίση. Μόνο που τότε, καλυμμένα από την πλαστή ευημερία, δεν ενοχλούσαν και αρκετές φορές αντιμετωπίζονταν με συγκατάβαση, αν όχι συμπάθεια, αφού αυτή είναι η Ελλάδα, δε βαριέσαι αδερφέ; Τώρα όμως που φάνηκε περίτρανα πως ο βασιλιάς είναι γυμνός, τα παραπάνω ιδιαίτερα γνωρίσματα του ελληνικού δημόσιου βίου έχουν αρχίσει να παίρνουν απειλητικές διαστάσεις και τορπιλίζουν τις όποιες ελπίδες για νηφαλιότητα και ορθολογική διαχείριση της κρίσης.
Δε ξέρω αν θα καταφέρουμε να κερδίσουμε το στοίχημα των επόμενων κρίσιμων ημερών, να μείνουμε στην Ευρωζώνη. Ακόμα και αν καταφέρουμε όμως, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος διότι δε βλέπω κάποιον ισχυρό πολιτικό ή κοινωνικό φορέα αλλαγής. Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση αποτελείται από τα δύο κόμματα που στηρίχθηκαν στο πελατειακό κράτος επί 40 χρόνια και το κάπως άνευρο, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του επικεφαλής του, Ποτάμι. Όσον αφορά τις κοινωνικές ομάδες, οι μεσήλικες και οι συνταξιούχοι είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο. Το καλύτερο κομμάτι των μορφωμένων 30άρηδων αστών βρίσκεται έξω. Όσοι έμειναν είναι λίγοι και παθητικοί. Φοβάμαι πως ακόμα και αν παραμείνουμε στην Ευρωζώνη θα αργήσουμε πολύ να προσεγγίσουμε τις νοοτροπίες των ανθρώπων και τις κρατικές δομές στις πιο αναπτυγμένε χώρες της. Μάλλον το αντίθετο προβλέπω, να μας ξεπεράσουν κράτη που εντάχθηκαν αργότερα και έχουν (ακόμα…) αρκετά χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από εμάς.
Παρ’ όλα τα παραπάνω, θα πάω στη συγκέντρωση αύριο. Όσο ζω εδώ νιώθω πως έχω χρέος να το παλέψω. Αν και, δε σας το κρύβω, το ενδεχόμενο της μετανάστευσης πλέον φαντάζει όλο και πιο πιθανό. Είπαμε είμαστε πατριώτες αλλά όχι και μαλάκες…
alepoudrakoulas 