Πρώτη φορά αριστερά (με ολίγη ψεκασμένη δεξιά)

• «Τι έγινε Αλεπουδράκουλα, πως το βλέπεις το νέο κυβερνητικό σχήμα;»
• «Είσαι έτοιμος να ακούσεις; Η βιάζεσαι να πας πουθενά;»
• «Ρε λέγε, που να πάω;»
• «ΟΚ. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος»
• «Καλά τα ξέρουμε τα δικά σου τα σύντομα»
• «Βρε άκου που σου λέω…»

Το νέο σχήμα με τα υπερ-υπουργεία είναι κάτι το νέο. Μένει να δούμε αν όντως θα βελτιώσει την αποδοτικότητα και την δι-υπουργική συνεργασία ή θα εντείνει τη γραφειοκρατία, τις καθυστερήσεις και τη ανοργανωσιά. Προσωπικά πιστεύω το δεύτερο, ο χρόνος θα δείξει αν έχω δίκαιο.

Ας πάμε τώρα να δούμε τους υπουργούς, όχι όλους γιατί δεν έχουμε τόσο χρόνο για χάσιμο, αλλά αυτούς τους οποίους θεωρούμε πιο σημαντικό να σχολιαστούν:

• Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας:  Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Αν ανατρέξει κανείς στο βιογραφικό του θα δει πως είναι τελειόφοιτος Μαθηματικού με αντιδιδακτορική δράση, ο οποίος από τα μέσα της δεκαετίας του 70΄είναι κομματικός υπάλληλος. Πρώτα στο ΚΚΕ, μετά τη διάσπαση στο Συνασπισμό και από το 2000 βουλευτής.  Ένας άνθρωπος που δεν έχει δουλέψει δηλαδή ποτέ του σε παραγωγική δραστηριότητα θα είναι υπεύθυνος για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας! Εκτός από οξύμωρο, είναι σίγουρα ένας πολύ κακός οιωνός. Όσον αφορά τα ενεργειακά γνωστές οι θέσεις του κ. Λαφαζάνη για τη ΔΕΗ, η μετοχή της οποίας ήδη ξεκίνησε την κατρακύλα…

• Υπουργός Εξωτερικών: Νίκος Κοτζιάς

Ως στέλεχος του ΚΚΕ είχε υποστηρίξει με πάθος το καθεστώς Γιαρουζέλσκι (έχει γράψει και βιβλίο με τίτλο «Η Πολωνία και εμείς»). Το 1989 θα ακολουθήσει τη γραμμή Γράψα (ΝΑΡ, που κατέληξε στη σημερινή ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και θα αποχωρήσει.

Στη μεγάλη διαδρομή του διατέλεσε σύμβουλος του ΓΑΠ, ήταν πρόεδρος στο ΙΣΤΑΜΕ «Ανδρέας Παπανδρέου», και «φλέρταρε» πολιτικά τόσο με τον Σαμαρά όσο και τον Καμμένο. Τελικά η μπίλια έκατσε στο Σύριζα, όπου ο αγώνας δικαιώθηκε και κατάφερε να γίνει υπουργός.

Κάπου ενδιάμεσα στην πορεία θα ανακαλύψει τη γοητεία του «αριστερού πατριωτισμού», και του Ρώσου ηγέτη Βλάντιμιρ Πούτιν. Η αγάπη του για την Ελλάδα θα τον φέρει κοντά και με άλλους πατριώτες όπως ας πούμε ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Έχει διαύλους επικοινωνίας με το περιβάλλον Πούτιν, για αυτό και συνόδεψε τον κ. Τσίπρα στην τελευταία του επίσκεψη στη Μόσχα. Σε αυτούς τους διαύλους περιλαμβάνονται και ακροδεξιά…σταγονίδια όπως ο κ. Ντρούγκιν (περισσότερα εδώ ).

Ήδη μία πρώτη γεύση πήραμε από όσα είπε στην τελετή παράδοσης του υπουργείου αλλά και από την κόντρα με τις Βρυξέλλες, με αφορμή την κοινή δήλωση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφορικά με πιθανές νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Τα σημάδια δείχνουν πως θα έχουμε στροφή στην γεωπολιτική στρατηγική της χώρας. Όταν όμως εξαρτάσαι από την ΕΕ και η Ρωσία είναι στα όρια νέας χρεοκοπίας, δε ξέρω πόσο σώφρον είναι αυτό. Άλλοι βέβαια ισχυρίζονται πως εδώ θα μπορούσαμε να τα βρούμε με τους Γερμανούς, οι οποίοι δε συμμερίζονται το ίδιο αντι-ρωσικό μένος με ΗΠΑ-Βρετανία.

Θα δούμε πως θα διαμορφωθεί το παιχνίδι στη γεωπολιτική σκακιέρα για τη χώρα, δε μπορώ να έχω επαρκείς γνώσεις για αυτά τα θέματα, όμως φοβάμαι πως άνθρωποι με επικίνδυνες ιδεοληψίες θα επηρεάσουν καθοριστικά την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Εκτός αν δεν προλάβουν βέβαια…

Μπορεί ένας Υπ. Εξ. που ξεκατινιάζεται με τον Adonis Georgiadis στο twitter να είναι σοβαρός;

Όσοι θέλουν να πάρουν μία γεύση από πρώτο χέρι εδώ το ιστολόγιο του: http://www.nikoskotzias.com/

Υπουργός Οικονομικών: Γιάνης (sic) Βαρουφάκης

Για το συγκεκριμένο γκουρού-οικονομολόγο, όσοι με διαβάζετε τακτικά, ξέρετε καλά την άποψη μου. Εξυπνάδες, θεωρίες παιγνίων, ατελείωτα άρθρα για Hayek vs.Keyne, μαγκιές εκ του ασφαλούς, ενώ τύποι σαν το Στουρνάρα δοκιμάζονταν στο λάκκο με τα λιοντάρια. Ώρα λοιπόν να κριθεί μέσα στο γήπεδο ο Γιάνης, καιρό τώρα θα ήθελα να το δω και η ευχή μου γίνεται πραγματικότητα. Η γνώμη μου πάντως είναι πως δεν είναι από τις κακές περιπτώσεις υπουργών της κυβέρνησης: είναι έξυπνος, διαβασμένος, κοσμοπολίτης και γενικά πολύ πάνω από το μέσο όρο των υπουργών της κυβέρνησης Σύριζα-Καμμένων Ελλήνων. Ίσως είναι η ευχάριστη έκπληξη της νέας κυβέρνησης, ίσως άλλος ένας πανεπιστημιακός με λαμπρές ιδέες (και έναν αχαλίνωτο ναρκισσισμό βέβαια…) που όταν έρθει αντιμέτωπος με τα προβλήματα της πραγματικής ζωής βραχυκυκλώσει. Λίαν συντόμως θα ξέρουμε…

Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών: Νάντια Βαλαβάνη

Εδώ όμως έγινε επιλογή για να μοιραστούν τα υπουργεία στα γνωστά κομματικά στελέχη. Ήδη η κα. Βαλαβάνη άρχισε να σκίζει μνημόνια και να λέει τα δικά της. Ελπίζουμε ο ρόλος της να είναι τυπικός, αν και έτσι θα αποτελέσει πηγή κούρασης για το Γιάνη μας. Εδώ ένα link για να πάρετε μία γεύση, γιατί ξέρω πως οι κακεντρεχείς εξ’ υμών θα πείτε πως είμαι προκατειλημμένος:

Υπουργός Επικρατείας για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου: Αλέκος Φλαμπουράρης

Στενός φίλος του μπαμπά Τσίπρα, έπαιξε ρόλο στο να ανέβει ο μικρός στην κομματική ιεραρχία. Τύπος που δεν έχει συμπάθειες στην Κ.Ο. του Σύριζα. Κλειστό χαρτί, θα τον δούμε επί τω έργω. Το κακό είναι πως έχει υφυπουργό τον απάλευτο Τέρενς Κουίκ, του ευχόμαστε κουράγιο.

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας: Πάνος Καμμένος

Εδώ τι να πει κανείς. Αφού όμως ο κ. Τσίπρας προτίμησε τη συνεργασία με τους Ανεξ. Ελ. ήταν αναπόφευκτο να πάρει κάποιο κρίσιμο υπουργείο αυτός ο καραγκιοζάκος της λαϊκής δεξιάς. Σαν μαξιλάρι θα λειτουργήσει ο γνώστης του χώρου  υφυπουργός Νίκος Τόσκας. Ενδιάμεσα υπάρχει (με το φόβο μην ελέγχει ο Πάνος τις ένοπλες δυνάμεις;) το κλασικό βραδύκαυστο στέλεχος του Σύριζα, ο κ. Ήσυχος, συνταξιούχος της Ολυμπιακής ετών 57…

Υπουργός Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Παναγιώτης Κουρουμπλής

Αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Δημήτρης Στρατούλης

Τυπικός Παλαιο-πασόκος των 80s ο ένας, κλασικός συνδικαλιστής (του ΟΤΕ) που δεν έχει δουλέψει στη ζωή του ο άλλος. Σίγουρα θα υπάρξει ή σύγκρουση με την Τρόικα ή σύγκρουση εσωκομματική με αυτούς τους δύο. Ήδη ο Στρατούλης ξεκίνησε να κραυγάζει για κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Για να αυξηθεί η μαύρη εργασία, να αποθαρρυνθούν και άλλο οι λίγοι που τολμούν να επενδύσουν στην Ελλάδα και να αυξηθεί και η ανεργία. Γιατί δεν τον κάνετε 1500 ευρώ ρε παιδιά αφού είναι όλα τόσο απλά και λύνονται με μία υπουργική απόφαση;

Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας: Πάνος Σκουρλέτης

Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης: Θεανώ Φωτίου

Έψαξα εντατικά στο διαδίκτυο για να βρω κάτι για τον εργασιακό βίο του κ. Σκουρλέτη. Μάταια, οι μόνες πληροφορίες πως αποφοίτησα από την Ανωτάτη Βιομηχανική Πανεπιστημίου Πειραιά το 1986 (αχ αυτή η γενιά που μεγάλωσε στα greek 80s, πόσο διαστρεβλωμένη αντίληψη του κόσμου έχει…) και ήταν στο Ρήγα Φεραίο και στέλεχος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Typical περίπτωση κομματικού στελέχους (όπως και ο Λαφαζάνης), σε άλλο ένα κρίσιμο υπουργείο. Δε βλέπω φως…

Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης: Νίκος Βούτσης

Αναπληρωτής υπουργός στο Προστασίας του Πολίτη: Γιάννης Πανούσης

Αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης: Γιώργος Κατρούγκαλος

Τριπλέτα του θανάτου που εξασφαλίζει πως η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα θα παραμείνει το ίδιο αναποτελεσματική και περισσότερο κοστοβόρα. Και εδώ προβλέπονται συγκρούσεις με την Τρόικα.

Υπουργός Δικαιοσύνης: Νίκος Παρασκευόπουλος

Από όσους έχουν φοιτήσει στη Νομική του ΑΠΘ έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια. Αυτό βέβαια δεν αρκεί. Και ο κ. Μανιτάκης ήταν ένας εξαιρετικός νομικός όμως τα θαλάσσωσε στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ο τομέας της Δικαιοσύνης είναι μία από τις πιο πονεμένες ιστορίες αυτής της χώρας. Εκτός από τα αυτονόητα (ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, περιορισμός εξουσίας συντεχνίας δικαστών) που πιθανώς τα τολμήσει ο κ. Παρασκευόπουλος, εξίσου σημαντικά είναι η βελτίωση του χρόνου απόδοσης δικαιοσύνης καθώς και η μηχανογράφηση του δικαστικού μας συστήματος που ακόμα είναι σε βρεφικό στάδιο. Τα έχει καταλάβει αυτά ο κ. Παρασκευόπουλος, ή θα είναι η θητεία του άλλη μία χαμένη ευκαιρία;

Υπουργός Οικονομίας, Υποδομών κ.λπ. : Γιώργος Σταθάκης

Αναμενόμενη επιλογή, από τους σοβαρούς του Σύριζα. Άλλος ένας πανεπιστημιακός που θα δοκιμαστεί στις προκλήσεις του πραγματικού κόσμου.

Αν. υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων: Χρήστος Σπίρτζης

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Πρόεδρος του ΤΕΕ (αλήθεια τι γίνεται τώρα με αυτή του την ιδιότητα;) με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Μου είχε κάνει εντύπωση που κάποια στιγμή τον είδα να συμμετέχει σε «πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου» με διάφορους συνδικαλιστές του βαθέος πασόκ, γιατί τον είχα κόψει για σοβαρό κύριο (http://newpost.gr/post/391744/to-pasok-apomakrynthhke-apo-tis-koinwnikes-kai-politikes-dynameis-poy-to-sygkrothsan). Λίγους μήνες μετά κατάλαβα γιατί, βρήκε και αυτός μία θέση στο Σύριζα. Καλύτερος από το μέσο όρο των υπουργών του Σύριζα, όχι όμως πως τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες από τέτοιους τύπους..

Αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου: Θεόδωρος Δρίτσας

Για να γίνει ο ΟΛΠ όπως ήταν…Ας ελπίσουμε πως δε θα έχει και πολύ λόγο στα πράγματα…

Αναπληρωτής υπουργός Τουρισμού: Έλενα Κουντουρά

Το κερασάκι στην τούρτα, μία ανάλαφρη πινελιά γελοιότητας στην όλη κυβέρνηση, για να σπάσει η παγωμάρα μας, κατά τα άλλα ο τουρισμός είναι η «βαριά βιομηχανία» μας που αναμένουμε να συμβάλει στην οικονομική ανάκαμψη…

Υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων: Αριστείδης Μπαλτάς

Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας: Τάσος Κουράκης

Η Παιδεία είναι ένα από τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας (το άλλο η Δικαιοσύνη). Οι επιλογές εδώ ένας πανεπιστημιακός (άλλος ένας που θα κληθεί να λύσει πρακτικά προβλήματα πρώτη φορά στη ζωή του..) ο οποίος είχε λυσσάξει κατά του νόμου Διαμαντοπούλου και ο γνωστός βαψομαλλιάς ποιητής από τη Σαλονίκη (ένα δείγμα της ποίησης του για εσάς που αρέσκεστε σε τέτοια συλλεκτικά: Ανδρόγυνο)

Τα πρώτα δείγματα γραφής αποθαρρυντικά, βουρ ολοταχώς προς την πρότερη κατάσταση. Και φυσικά επανέρχεται το δικαίωμα της αιώνιας φοίτησης.

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Ευαγγελάτο, που έλεγε και ο ρεπόρτερ (και γνωστός bluesman) Νίκος Τσιαμτσίκας στο αλήστου μνήμης δελτίο ειδήσεων του ALTER.

Πρόεδρος της Βουλής: Last but not least , η φοβερή επιλογή (και what a look στην ορκομωσία…) της ακατάπαυστης Ζωής στη θέση του Προέδρου της Βουλής.

Σε μία θέση που χρειάζεται κάποιος άνθρωπος νηφάλιος, με αίσθηση του μέτρου και με κύρος, τοποθετείται μία ιδιαίτερα ακραία παρουσία. Και επειδή η επιλογή δυστυχώς δεν έγινε για χιουμοριστικούς λόγους (η σημερινή αριστερά έχει πάρει διαζύγιο από το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό), υποψιάζομαι πως έγινε για να υπάρχει μία έντονη παρουσία με μεγάλη ενέργεια ώστε να επιβληθεί στη ακόμα ζαλισμένη από την ήττα πρώην κυβέρνηση και στους …πρωτάρηδες του Ποταμιού. Αυτοί οι λενινιστές είναι αδίστακτοί…

«Αυτό ήταν το λίγο ρε; Κοντέψαμε να νυχτώσουμε.»

«Ε ξέρεις τώρα, παθιάζομαι όταν μιλάω για το Σύριζα»

«Και πως τη βλέπεις την κυβέρνηση»

«Δύσκολα να βγάλει το χρόνο. Θα προκύψει είτε ρήξη με την ΕΕ, είτε εσωκομματική ρήξη. Τα έχω πει αυτά από το 2012.»

«Έλα μωρέ Κασσάνδρα, εγώ πιστεύω μια χαρά θα τα πάει ο Σύριζα. Είδαμε και με τους άλλους τους αλήτες, αυτοί θα νοιαστούν για τον κοσμάκη.»

«Δεν είναι το θέμα αν θα νοιαστούν, αλλά αν θα είναι αποτελεσματικοί ώστε να υπάρχει πίτα να μοιράσουν στον κοσμάκη. Και μη ξεχνάς πως η Κασσάνδρα, όπως με αποκαλείς, δικαιώθηκε όσον αφορά την άλωση της Τροίας.

«Φεύγω γρουσούζη, φεύγω…»

Το αναγκαίο καλό που μας βρήκε…

Του Δημήτρη Хαντζόπουλου

Τελικά αυτό που βγήκε ήταν κατά πολύ χειρότερο αυτού που, πάνω στην απόγνωση μου, ευχήθηκα στο προηγούμενο άρθρο (αυτοδυναμία σύριζα). Κυβέρνηση Σύριζα-Ανεξάρτητων Ελλήνων, oh mon dieu!

Οι εκτιμήσεις μου για το μέλλον είναι εξαιρετικά απαισιόδοξες, όμως ας μην προτρέχουμε εδώ θα είμαστε να τα λέμε.

Δύο παρατηρήσεις, μία για αυτούς που φεύγουν και μία για αυτούς που έρχονται.

Αξέχαστη μένει η σκηνή με κάτι μεσόκοπους οπαδούς του απερχόμενου πρωθυπουργού να φωνάζουν «Ελλάς-Ελλάς-Αντώνης Σαμαράς» (σκεφθείτε να έπαιξε η σκηνή σε τηλεοπτικά δίκτυα των βορείων εταίρων μας…) πριν ξεκινήσει ο κ. Σαμαράς τις δηλώσεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα. Την επόμενη ημέρα ο κ. Σαμαράς δε θα πάει στο Μαξίμου να παραδώσει ως είθισται. Ο πρωθυπουργός που δεν κατόρθωσε να αποβάλλει τη νοοτροπία Μεσσήνιου κομματάρχη, φεύγει με τις χειρότερες των εντυπώσεων…

Ο δε κ. Τσίπρας ορκίζεται με πολιτικό όρκο  και μετά επισκέπτεται το σκοπευτήριο της Καισαριανής. Για το πρώτο δε μπορώ παρά να επικροτήσω (βέβαια ήδη ακούω τις γκρίνιες φίλων απογοητευμένων δεξιών που ψήφισαν σύριζα, ε μη τα θέλετε και όλα δικά σας, ας ψηφίζατε Καρατζαφέρη ή Καμμένο τότε…). Για το δεύτερο θα έλεγα να αφήσει την ώρα αυτή τους συμβολισμούς (που μόνο για εσωτερική κατανάλωση στο στενό κομματικό του ακροατήριο προσφέρονται, των έξω δεν ιδρώνει το αυτί τους με κάτι τέτοια…) και να στρωθεί στη δουλειά, γιατί δε τον βλέπω (και δε μας βλέπω) καθόλου καλά…

Του Δημήτρη Хαντζόπουλου

Άρθρον Προεκλογικόν και Πένθιμον – μέρος 2ο

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο, παραθέτουμε τα καλά μίας αυτοδυναμίας Σύριζα:

i) θα γλιτώσουμε 2ες εκλογές (που τις βλέπω πολύ πιθανές…)

ii) Δε θα μπορει να ρίξει ο Σύριζα τις ευθύνες σε κανέναν άλλον και θα ξεμπερδεύουμε με τη γεμάτη εμμονές-κομπλεξ και κατάλοιπα του εμφυλίου ελληνική αριστερά μία και έξω.

iii) Θα έχει πολύ πλάκα να δούμε πως θα αντιδράσουν Λαφαζάνηδες-Στρατούληδες-Τόλιοι και συνιστώσες Ρόζα, ΔΕΑ κ.λπ., όταν, μετά τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, ο Αλέξης κάνει την αναμενόμενη κωλοτούμπα. Θα γλυκαθούν από την εξουσία και θα το γυρίσουν, ή θα επιμείνουν στις απόψεις τους και θα οδηγήσουν σε κατάρρευση της κυβέρνησης Σύριζα και πιθανόν ένα αναπόφευκτο δημοψήφισμα για παραμονή η όχι στην ευρωζώνη (εδώ είναι που βγει ο ΓΑΠ και θα πει «σας τα έλεγα εγώ, ααααπ».)

Προσωπικά από την εμπειρία μου από την ελληνική αριστερά πιστεύω το δεύτερο.

Ο Λαφαζάνης εννοεί αυτά που λέει (ένα πρόσφατο δείγμα: )

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=2208543

και ως μαρξιστής-λενινιστής απλά συνεργάζεται με τους μετριοπαθείς-παλαιοπασόκους-ραχήλ κ λοιπούς ψεκασμένους, ώστε όταν έρθουν στην εξουσία να στρέψει την κατάσταση προς την ατζέντα του και να οδηγήσει τη χώρα στο «σοσιαλισμό» (μπρρρρ…).

Θα δούμε αν κάνω λάθος και τα κόψει αυτά απλά αν του δώσουν ένα υπουργείο και βολέψει και μερικούς δικούς του, αλλά είναι πολλοί οι περίεργοι που θα υπάρχουν στην Κ.Ο. του Σύριζα που θεωρώ απίθανο να μπορέσει να την ελέγξει ο πρώην πρόεδρος του 15-μελούς Λυκείου Αμπελοκήπων.

iv) Θα είναι καλό να έχει μεγάλη διαφορά ο Σύριζα από τη ΝΔ για να ξεμπερδεύουμε με το Σαμαρά. Έχω αρχίσει να πείθομαι πως ο Σαμαράς και το επιτελείο του (Σταμάτηδες, Χρύσανθοι Λαζαρίδηδες και κακό συναπάντημα) βλέποντας την αδυναμία να περάσουν τα απαιτούμενα μέτρα από τη συρρρικνωμένη κυβερνητική πλειοψηφία, έχουν βαλθεί να παραδώσουν την καυτή πατάτα (με σαφώς χειρότερες συνθήκες από ότι πριν φάνε τη σφαλιάρα από τις αγορές τον Οκτώβριο) στο Σύριζα.

Έτσι το σενάριο που περιμένουν είναι να χάσει η ΝΔ με μία μικρή διαφορά και μετά αφού ο Σύριζα τα θαλασσώσει (αδιαφορώντας για όποιες επιπτώσεις θα έχει αυτό στη χώρα), άντε πάλι να έρθει η ώρα του Σαμαρά.

Αντίθετα αν η ΝΔ χάσει με πάνω από 5% θα αρχίσουν τότε τα εσωκομματικά όργανα. Όχι βέβαια ότι αυτό θα είναι απαραίτητα καλό, αφού αντί κάποιου στυλ Δένδια (κάνω like) δεν αποκλείεται να επανέλθει ο …Κωστάκης ή ο …ξάδερφος του (συνεπώνυμος κ αυτός, όχι σαν τον άτυχο το Λιάπη…)  που κατεβαίνει στας Σέρρας ή ακόμα ο …θαλερός επίτιμος να καταφέρει με τον Κυριάκο ό,τι δεν κατάφερε με τη Ντόρα (αν και μικρή πιθανότητα του δίνω…).

Δεν αγνοούμε, πως στην περίπτωση μίας αυτοδυναμίας του Σύριζα, ενισχύεται η πιθανότητα του ενδεχόμενου εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Ενός ενδεχόμενου με  δραματικές συνέπειες για τη χώρα, όχι μόνο οικονομικές (εκεί θα πληγούν κυρίως μικροί και μεσαίοι) λόγω της αναμενόμενης υποτίμησης του νέου νομίσματος, αλλά και ευρύτερες γεωπολιτικές αφού η χώρα πιθανώς θα απομακρυνθεί τελείως από την ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής.

Ελπίζουμε πως θα αποφύγουμε κάτι τέτοιο. Δε μπορώ όμως να δω πως μία κυβέρνηση Σύριζα θα κάνει τα απαραίτητα για να έλθει επιτέλους η οικονομική ανάπτυξη: να αφήσει πίσω τον κρατισμό και το μοντέλο ανάπτυξης που συνηθίσαμε στα 80s και 90s (το οποίο κρατήθηκε μόνο χάρη στο φθηνό δανεισμό και τις επιδοτήσεις από την ΕΕ) και να κάνει στροφή προς την ελεύθερη οικονομία, την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις εξαγωγικές δραστηριότητες, ώστε να μειωθεί η ανεργία και βελτιωθεί το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών.

Ό,τι και να προκύψει από τις αυριανές κάλπες, the odds are against us πατριώτες. Η Ελλάδα είναι μία άκρως συντηρητική χώρα, φοβική στο νέο και τις αλλαγές. Το πολιτικό προσωπικό είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία ανεπαρκές και ένα Ποτάμι δε μπορεί να φέρει την Άνοιξη. Η επιχειρηματική ελίτ είναι αντίστοιχα παρηκμασμένη με την πολιτική και δε μπορεί να αποτελέσει το μοχλό για τη σύγκλιση της χώρας με το μέσο όρο της ΕΕ. Αντίθετα αν γίνουμε ένα «κανονικό» ευρωπαϊκό κράτος θα χάσει μεγάλο μέρος των παρασιτικών προνομίων της, οπότε «αντιστέκεται» και αυτή σθεναρά. Το καλύτερο κομμάτι της νέας γενιάς βρίσκεται πλέον εκτός Ελλάδος. Τον ίδιο δρόμο θα συμβούλευα στους μορφωμένους νέους που ακόμα κάθονται εδώ. Να μη κάτσουν να χαραμιστούν στη Ψωροκώσταινα, μα να δοκιμάσουν την τύχη τους σε κράτη που επιβραβεύουν και προωθούν τους άξιους. Sad, but true βρε τζόγιες μου….

Άρθρον Προεκλογικόν και Πένθιμον – μέρος 1ο

Φτάσαμε στο τέλος μιας ιδιαίτερα σύντομης και παράξενης προεκλογικής περιόδου.

Η ΝΔ έκανε τη χειρότερη προεκλογική εκστρατεία από εποχής Έβερτ (1996). Ο φόβος του Σύριζα στο πρώτο πλάνο, όμως το ίδιο κόλπο δεν πιάνει πάντα.

Η καμπάνια του Σύριζα σαφώς καλύτερη, ποντάροντας στην κούραση του κόσμου και προβάλλοντας την ελπίδα που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Βέβαια, υπήρξαν πολλές παραφωνίες με δηλώσεις διαφόρων σφόδρα αντι-μνημονιακών υποψηφίων του, οι οποίες ενίσχυσαν την καμπάνια της ΝΔ πως με το Σύριζα η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι ιδιαίτερα πιθανή.

Προσωπικά δε μπορώ να βρω τίποτα το ελπιδοφόρο στην αφισορρύπανση…

Το Ποτάμι πρόβαλε την προσήλωση του στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και τόνισε την ανάγκη να είναι η 3^η δύναμη με ισχυρά ποσοστά, ώστε να μπορεί να επηρεάσει σε μελλοντική κυβέρνησης συνεργασίας τις εξελίξεις. Πάντως ο «Σταύρος», αν και έμπειρη τι-βι περσόνα, δε νομίζω πως τραβάει ιδιαίτερα τον κοσμάκη.

Οι…καμμένοι Έλληνες είχαν με διαφορά τα καλύτερα σποτάκια, με τον πρόεδρο Πάνο να δείχνει χαλαρός και να το απολαμβάνει. Η μάχη για να μπει το…αναγκαίο καλό στη Βουλή πάντως θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη.

Το ΚΚΕ εκεί αταλάντευτο , σαν ρολόι που έχει σταματήσει στην ίδια ώρα. Και όμως αυτό το κόμμα θα μπει στη Βουλή, όπως και οι φασίστες της χρυσής αυγής, αθροίζοντας, κομμουνιστές και φασίστες, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό.

Και τώρα η ώρα της αλήθειας έφτασε. «Τι θα ψηφίσεις αλεπουδράκουλα;» , ρωτά φίλος και αναγνώστης του ιστολογίου. «Ακόμα δεν είμαι σίγουρος αγορίνα», απαντώ εγώ, οι εκλογές είναι όντως πολύ κρίσιμες, μα οι προοπτικές ιδιαίτερα αποθαρρυντικές.

Ένας εχέφρων άνθρωπος (εκτός αν είναι ΔΥ, συνδικαλιστής, ή έχει τα λεφτά του έξω και θέλει να ποντάρει στο σενάριο της δραχμής), σίγουρα δε ψηφίζει Σύριζα.

Μία σκέψη λοιπόν είναι να ψηφίσεις ΝΔ για να μη βγει ο Σύριζα. Για να αποφύγουμε επικίνδυνα μονοπάτια όσον αφορά την πορεία μας στην Ευρωζώνη. Όμως ως πότε θα συντηρούμε στην εξουσία αυτή την παλαιοκομματικής νοοτροπίας δεξιά του Μεσσήνιου κομματάρχη, μόνο με το φόβο μη βγει ο Σύριζα; Ως πότε θα ανεχόμαστε να ‘κονομάνε οι Παπαθανασίου, Ζαγορίτες, Αμπατζόγλου, Μπεχράκηδες και λοιπά κοπρόσκυλα, ενώ οι ταλαντούχοι νέοι της χώρας καταδικάζονται σε ανεργία-υποαπασχόληση και στρέφονται μαζικά προς ξένα κράτη; Και αν ξαναβγεί ο Σαμαράς, υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει κυβέρνηση του σε μεταρρυθμίσεις που θα θίξουν το κομματικό-πελατειακό κράτος; Δεν το έκανε όταν είχε τη δύναμη, γιατί να το κάνει τώρα; Αγώνας να παίρνουμε τις δόσεις, και μετά πως θα απεμπλακούμε από τα μνημόνια για να ξαναρχίσουμε τα ίδια. Εξάλλου αυτός μας έφτασε στα σημερινά αδιέξοδα με την αλλοπρόσαλλη τακτική του ιδίως μετά την ήττα στις ευρωεκλογές, δεν πρέπει να πληρώσει;

Όσον αφορά το Ποτάμι, ναι είναι κρίσιμο να πάρει τη 3^η θέση αντί της χρυσής αυγής, σκεφτείτε το ενδεχόμενο να πάρει εκπρόσωπος της χ.α. τη 3^η διερευνητική εντολή και τι εικόνα θα δώσει η χώρα προς την Ευρώπη. Επίσης είναι το μόνο κόμμα που έχει σταθερή φιλο-ευρωπαϊκή στάση και ροπή προς μεταρρυθμιστικό λόγο και όχι υποσχέσεις για επιστροφή στην Ελλάδα του 2009. Αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι εκτός πολιτικής έχουν μπει στις τάξεις του και σε πολλούς νομούς μπορείς να επιλέξεις έναν αξιόλογο πιθανό μέλος του επόμενου κοινοβουλίου. Από την άλλη ο «Σταύρος» δεν πείθει ιδιαίτερα και δε μας αρέσει το ιδιαίτερα συγκεντρωτικό όσον αφορά την εξουσία του «επικεφαλής» καταστατικό του κόμματος. Εξάλλου, λένε αρκετοί που θα ψηφίσουν ΝΔ, αν βγει αυτοδύναμος, ή με μεγάλη διαφορά ο Σύριζα, το Ποτάμι δε θα μπορεί να επηρεάσει την πορεία της χώρας.

Αρκετοί συνομήλικοι μου θα επιβραβεύσουν μία γραφική μορφή της ελληνικής πολιτικής σκηνής, η οποία όμως προειδοποιούσε για τα δεινά που ζούμε σήμερα εδώ και χρόνια και γινόταν αντικείμενο χλεύης. Ο λόγος για το Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος βρίσκει στήριξη από μία αυθόρμητη και δυναμική καμπάνια νέων στο ίντερνετ και θα είναι μία ψήφος διαμαρτυρίας που θα παίξει αρκετά. Όμως, δεν έχει πιθανότητες να μπει στη Βουλή, οπότε είναι μία ψήφος που θα αυξήσει εμμέσως τις πιθανότητες αυτοδυναμίας του Σύριζα.

Τέλος, υπάρχει και η λεγόμενη ψήφος τακτικής. Αν και δε θα έλεγα πως εκτιμώ ιδιαίτερα το Γιώργο Παπανδρέου και δε νομίζω να «Είμαι ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. και να μην το ξέρω», δε σας κρύβω πως μου έχει περάσει από το μυαλό να ψηφίσω ΓΑΠ, γιατί αν το κόμμα του μπει τελικά στη βουλή μειώνεται η πιθανότητα αυτοδυναμίας του Σύριζα. Επιπλέον, έχει έναν πολύ αξιόλογο υποψήφιο στο ψηφοδέλτιο του στο νομό που ψηφίζω (τώρα γιατί αυτός ο αξιόλογος άνθρωπος κατεβαίνει με το ΚΙΔΗΣΟ, είναι μία μεγάλη ιστορία, όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ιδιαιτερότητες και τα αδύναμα σημεία μας, ας μην είμαστε απόλυτοι στις κρίσεις μας…).

Όμως, αφού βέβαια έχουμε πρώτα κρύψει – καλού κακού- ευρώ,  καλά σερβίτσια, πορσελάνες και τιμαλφή σε μέρη ασφαλείας, όπως και έχουμε προμηθευτεί λάδι, μακαρόνια, ρύζι κονσέρβες, απορρυπαντικά, pampers, κ.λπ. για κανένα εξάμηνο, μήπως , λέω μήπως, είναι καλύτερα να έχουμε αυτοδυναμία Σύριζα; Περισσότερα στο επόμενο επεισόδιο, εεε άρθρο, που θα δημοσιευθεί οσονούπω…

And now for something completely different…

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η хώρα μας ήταν το 2013 πρωταθλήτρια όσον αφορά τα ποσοστά κρατήσεων σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές των μεικτών μισθών των μισθωτών εργαζομένων.

Συγκεκριμένα, παράδειγμα για εργαζόμενο με δύο παιδιά και άνεργη σύζυγο και ετήσιο μεικτό οικογενειακό εισόδημα ύψους 24.724 €,  το ποσοστό των κρατήσεων ανέρχεται στο 44,5%.

Έτσι ο συγκεκριμένος εργαζόμενος κόστισε στον εργοδότη του συνολικά 31.513,95 € , ενώ ο ίδιος έβαλε στην τσέπη του μόλις 17490,22 €.

Που πήγαν τα υπόλοιπα;

• 15,8 € ήταν ο φόρος εισοδήματος
• 4079,56 € οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζομένου
• 6789,37 € οι ασφαλιστικές εισφορές του εργοδότη.

Τα παραπάνω στοιχεία δημοσιεύονται σήμερα σε άρθρο της Καθημερινής.

Τα παραπάνω δε θα τα ακούσετε στον προεκλογικό λόγο κανενός κόμματος.

Μπορεί να υποσχεθούν κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, επαναφορά 13^ης σύνταξης, αύξηση κατώτατου μισθού, καμία νέα μείωση στις συντάξεις και λοιπά ανέφικτα, κανείς όμως δε θα αγγίξει αυτό το πολύ ευαίσθητο θέμα.

Έτσι παρά τη μείωση του μισθολογικού κόστους, οι επενδύσεις δεν έρχονται και η ανεργία είναι κολλημένη κοντά στο 30%.  Η μαύρη εργασία ίσως κρύβεται πίσω από ένα μέρος αυτού του υψηλού 30%, δεν είναι πια καθόλου σπάνιο το φαινόμενο νέων, κατά κύριο λόγο, συμπολιτών μας που δουλεύουν 8ωρο για 400 ευρώ «μαύρα» (το ποσοστό τους θα αυξηθεί αν επικρατήσει η παλαβή αριστερά και επαναφέρει το κατώτατο μισθό στα 750 ευρώ, χωρίς να έχει προηγηθεί αύξηση της παραγωγικότητας της χώρας).

Την ίδια ώρα συναντώ στην καθημερινότητα μου περιπτώσεις «αγανακτισμένων», όπως:

• Κυρίου που δούλευε (τέλος πάντων, ας πούμε πως δούλευε…) στην Ολυμπιακή και βγήκε στη σύνταξη από τα 50 του. Θα ψηφίσει Σύριζα γιατί του μειώσανε τη σύνταξη και δεν πάει άλλο.

• Κυριών γύρω στα 55 , πρώην τραπεζικών. Τις άκουγα σε διπλανό τραπέζι σε κεντρικό καφέ να ωρύονται για τις συντάξεις τους που έπεσαν στα 1600. Και αυτές προς Σύριζα στρέφονταν, όσο έπιασε το αυτί μου…

Ζούμε σε μία κοινωνία λοιπόν που οι 55άρες κυρίες παίρνουν 1600 ευρώ σύνταξη, ενώ την ίδια ώρα ο 25άρης γιός τους είναι άνεργος ή βγάζει 400 ευρώ «μαύρα». Προφανώς ο δεύτερος ζει (και) με τα 1600 ευρώ της σύνταξης της μαμάς.

Αυτό όμως είναι ένα μοντέλο μίας κοινωνίας βαθιά άρρωστης. Μίας κοινωνίας στην οποία οι γέροι και μη εργαζόμενοι τρέφουν τους νέους άνεργους ή χαμηλόμισθους.

Δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις πως αν συνεχίσει έτσι η κοινωνία αυτή, η οριστική κατάρρευση δεν είναι μακριά. Τα στοιχεία που κάνουν λόγο για περίπου 2.7000.000 συνταξιούχους με τον ίδιο περίπου αριθμό εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, επιτείνουν την απαισιοδοξία.

Η λύση είναι ξεκάθαρη, για όσους δε φοβόμαστε να αντικρίσουμε και να πούμε την αλήθεια. Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών με παράλληλη στοχευμένη μείωση των συντάξεων (με προτεραιότητα στις μειώσεις για υψηλοσυνταξιούχους και συνταξιούχους που βγήκαν σύνταξη πριν τα 60 τους). Μόνο έτσι θα αναστραφεί αυτό το παράδοξο να τρέφουν οι γέροι και εργασιακά παροπλισμένοι τους νέους και εργασιακά ικανούς. Μόνο έτσι θα έλθουν επενδύσεις στη χώρα.

Εδώ βέβαια να προσθέσουμε πως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών είναι απαραίτητη αλλά όχι αρκετή: η μείωση του ενεργειακού κόστους (έχει επιτευχθεί κάποια πρόοδος τον τελευταίο έτος), η μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας (έχουν γίνει πολύ μικρά βήματα προόδου) και τέλος η επιτάχυνση απόδοσης δικαιοσύνης (εδώ δεν έχουμε σημειώσει καμία πρόοδο) πρέπει να τη συνοδεύουν, αν πραγματικά θέλουμε επενδύσεις στη χώρα και οικονομία βασιζόμενη σε παραγωγικές επιχειρήσεις και ουχί κρατικοδίαιτες.

Έτσι λοιπόν, εν μέσω προεκλογικής παραζάλης, παροχολογίας και μεταγραφολογίας (Ραχήλ Μακρή: η μεταγραφή των εκλογών κατά την ταπεινή μας άποψη) είπα να γράψω κάτι ουσιαστικό. Κάτι που δε θα σας πει κανένας προεκλογικά. Και (το ακόμα χειρότερο) όποιος (όποιοι) και αν εκλεγούν, δε θα πράξουν τα ανάλογα μετεκλογικά. Και θα συνεχίσουμε έτσι αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα, σαν στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι της βαθιά στην άμμο, και τα διλήμματα του μέλλοντος θα είναι σαφώς χειρότερα από αυτά του παρόντος, όπως αυτά του παρόντος είναι σαφώς χειρότερα από τα αντίστοιχα του παρελθόντος (θυμάστε τη μελέτη Σπράου και το νομοσχέδιο Γιαννίτση, αυτά που ακολούθησαν από το 2010 και μετά ήταν πολύ πιο επώδυνα, αλλά ας όψονται οι μαξιμαλιστές συνδικαλιστές και λοιποί σοσιαλιστές και λαϊκοί αγωνιστές της εποχής)…

Υ.γ. Το δημοσίευμα της Καθημερινής αναφέρει πως τα στοιχεία για το 2014 αναμένονται καλύτερα λόγω της αποκλιμάκωσης των ασφαλιστικών εισφορών τόσο του εργαζόμενου όσο και του εργοδότη) από τον Ιούλιο του 2014. Το παραπάνω ήταν όντως στις υποχρεώσεις μας από το Μνημόνιο 2 αν θυμάμαι καλά, όμως είναι σίγουρο πως δεν αναιρέθηκε με κάποια νυχτερινή τροπολογία αργότερα; Το λέω γιατί κοιτάω τις μηνιαίες αποδείξεις μισθοδοσίας μου (ιδιωτικός υπάλληλος = μαλάκας δλδ για τη χώρα όπου ζούμε) και βλέπω πως το ποσοστό των κρατήσεων (φόρος εισοδήματος + εισφορά αλληλεγγύης + ασφαλιστικές εισφορές) είναι σταθερό ως ποσοστό τόσο πριν τον Ιούλιο του 2014, τόσο μετά. Το ελληνικό σύστημα αντιστέκεται στις βάρβαρες απαιτήσεις των τροϊκανών για άλλη μία φορά….

Θα γελούσαμε, αν δεν αφορούσαν τη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μας…

Ακόμα θυμάμαι το σκηνικό σαν να ‘γινε χθες: καλοκαίρι του 2002, βρισκόμαστε στο εστιατόριο της φοιτητικής κατασκήνωσης, έρχεται στο τραπέζι μας φίλος που μόλις είχε καταφτάσει και μας λέει «Ρε μαλάκες συλλάβανε μέλος της 17Ν».

Η πρώτη μας αντίδραση ήταν του στυλ: «Ρε άσε τις πλάκες τώρα, αλλού αυτά!». Η δυσπιστία μας οφείλονταν αφενός στο ότι η 17Ν μετά από κοντά 30 χρόνια ασύλληπτη είχε γίνει κάτι σαν μύθος, και αφετέρου στο ότι στην κατασκήνωση δεν υπήρχε τρόπος ενημέρωσης εκτός από μία μόνο τηλεόραση στο καφενείο, η οποία μάλιστα συνήθως έπαιζε αθλητικά ή videoclips.

Να σπεύσω να θυμίσω για τους νεότερους πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν smartphones ούτε wi-fi, στην Ελλάδα τουλάχιστον, οπότε άπαξ και έμπαινες στην κατασκήνωση αποκοβόσουν από τα τεκταινόμενα στον έξω κόσμο (τι ωραίες εποχές!). Αφού επέμεινε για πολλή ώρα «Ναι ρε μαλάκες αλήθεια σας λέω», αρχίσαμε να λέμε, «Ρε λες;».

Όταν αφήσαμε την κατασκήνωση και επιστρέψαμε στην πόλη, τότε μάθαμε για τους αδερφούς Ξηρούς, τον Γιωτόπουλο, τον Κουφοντίνα και τα λοιπά «παλικάρια» της 17Ν.

Η αλήθεια είναι πως , μέσα στην αριστερίστικη μαλακία που μας έδερνε τότε, αλλιώς πλάθαμε τα πιθανά μέλη της με τη φαντασία μας. Η πραγματικότητα μας αποκάλυψε κάτι μίζερα και κομπλεξικά ανθρωπάκια ως εγκεφάλους (Γιωτόπουλος-Κουφοντίνας) και κάτι κρετίνους εκτελεστές με ψυχρό αίμα (αδερφοί Ξηροί). Ίσως η αποκάλυψη των μελών της 17Ν βοήθησε να ξεκόψουμε πιο γρήγορα από αυτή τη μαλακισμένη κατάσταση που ονομάζεται ελληνική αριστερά (η οποία, μην κρυβόμαστε, πάντα έβλεπε με φιλικό μάτι τη δράση της 17Ν, αφού ο στόχος ήταν ταξικός).

Η πρόσφατη σύλληψη του δραπέτη Χριστόδουλου Ξηρού με βαμμένο ξανθό μαλλί και κατάμαυρο μούσι ήλθε να συμπληρώσει με έναν σουρεαλιστικό τρόπο την εικόνα μας για την οργάνωση και την «επαναστατική αριστερά» στην Ελλάδα.

και γαμώ τα look ο δικός σου…

Παρόμοιες τρομοκρατικές οργανώσεις υπήρξαν και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη τη δεκαετία του 70, όμως από το 80 και μετά είχαν εξαρθρωθεί και δεν προέκυψαν νέες στη θέση τους. Αντίθετα εδώ, στη γραφική ετούτη γωνιά των Βαλκανίων που ακόμα καυχιέται για τα φώτα που έδωσε στον κόσμο κάτι χιλιάδες έτη πριν, η 17Ν δρούσε και επηρέαζε τις πολιτικές εξελίξεις επί περίπου 30 χρόνια. Και, το χειρότερο, ακόμα και σήμερα υπάρχουν και δημιουργούνται νέες οργανώσεις που πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο μέσω της ένοπλης πάλης.

Δε θα αναζητήσουμε τις αιτίες για τα παραπάνω, δεν έχουμε τόσο χρόνο και διάθεση για τέτοιου είδους αναλύσεις. Θα σταθούμε όμως σε έναν πολιτικό χώρο που ακόμα φαίνεται πως η «ένοπλη πάλη» και η παλαβομάρα που δέρνει όλους αυτούς τους «αντάρτες πόλης» ακόμα του ασκεί μία γοητεία.

Στην πολιτική παράταξη που αντιμετωπίζει τη σύλληψη Ξηρού με δηλώσεις πως η κυβέρνηση την κρατούσε για την προεκλογική περίοδο ώστε να ανεβάσει τα ποσοστά της. Που παρείχε λυσσασμένη στήριξη στο Ρωμανό, λες και αυτό είναι το πρόβλημα μας αν θα πρέπει να σπουδάζει και να γεύεται τα δικαιώματα που δίνει η αστική δημοκρατία το κάθε επαναστατημένο νιάτο των βορείων προαστίων. Αντίστοιχα στο θάνατο του περαστικού Θάνου Αξαρλιάν από τα ζώα της 17Ν, δε θυμάμαι από την αριστερά της τότε εποχής να επέδειξε ούτε το 1/10 της ευαισθησίας.

Κάποιοι θα με πουν εμπαθή και προκατειλημμένο. Ωραία μη με διαβάζετε εμένα, διαβάστε μία από τις πιο γνωστές στρατευμένες πένες υπέρ του Σύριζα, τον κ. Βαξεβάνη, τι έγραψε μετά τη σύλληψη Ξηρού:

«Αν ρωτήσεις τους πολίτες τι θεωρούν πιο επικίνδυνο, τα σκίτσα με τα καλάσνικοφ του Ξηρού ή τις τροπολογίες υπέρ Μπόμπολα και Λάτση, τα μνημόνια και τη λιτότητα, προφανώς δεν θα τα βάλουν με τον Ξηρό. Άλλωστε η τρομοκρατία είναι το φαινόμενο που γεννά η ανισότητα, η αδικία και η ατιμωρησία. Άρα αν θες να τη χτυπήσεις το κάνεις πρωτίστως πολιτικά.

Ή για να λαϊκίσω, αν θέσεις το ερώτημα στους πολίτες για το ποιόν θα ήθελαν στη φυλακή τον Ξηρό ή τον Βενιζέλο, η απάντηση μάλλον θα απογοητεύσει τον Σαμαρά. Οπότε κύριε Σαμαρά, την επόμενη φορά δοκιμάστε με το Βενιζέλο. Θα πετύχει.»

Εμετός;

Επίσης εδώ πως αντέδρασε το site του κ. Βαξεβάνη, όταν τους έθιξαν το ίνδαλμα:

http://www.koutipandoras.gr/article/130464/xekardisteite-me-asteiaki-tzimeroy-gia-ti-syllipsi-xiroy-diavaste-anartisi-sto

Αυτή η παράταξη πιθανότατα σε λίγες ημέρες θα βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας. Και να ήταν μόνο αυτή η αδιόρατη και ποτέ ξεκάθαρα ομολογούμενη συμπάθεια προς τους τρομοκράτες, παρακάτω μπορείτε να δείτε και τα μοντέλα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που ακόμα την εμπνέουν:

Και ο τρόπος να γλιτώσουμε από την ανισόρροπη «αριστερά»; Να ξαναψηφίσουμε τον κ. Σαμαρά, με τους Μπαλτάκους, τους Γιακουμάτους, τους Ζαγορίτες και το παλαιοκομματικό κουστούμι που ξεκάθαρα πλέον φοράει για να κρατήσει τον πελατειακό πυρήνα της δεξιάς στην Ελλάδα; Που με τα καραγκιοζιλίκια πως θα βγούμε από τα μνημόνια και με την έλλειψη σοβαρής και μεθοδικής δουλειάς στο μεταρρυθμιστικό κομμάτι οδήγησε τη χώρα σε άλλον ένα ύφαλο, παρόμοιο με εκείνον του 2012;

Φρίκη, αυτή η λέξη αρκεί για να περιγράψει το πρωταγωνιστικό δίπολο των εκλογών αυτών. Τρίτη λύση το project Ποτάμι, με αρκετά ενδιαφέροντα άτομα, αρκετούς αλεξιπτωτιστές της πολιτικής (Τατσόπουλος, Μάρκου, Αμυράς κ.λπ.) και έναν «επικεφαλής» που, προς το παρόν τουλάχιστον, διοικεί αυτοκρατορικά και δυσκολεύεται να κρύψει τον τεράστιο ναρκισσισμό του. Αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση του θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα. Αλλά ποιος είμαι εγώ να σας συνιστώ, βρείτε την άκρη μόνοι σας, υπάρχουν πολλές επιλογές αυτή τη φορά μέχρι και ΓΑΠ έχει το μενού με γαρνίρα Πετσάλνικους , Καρχιμάκηδες και λοιπά παλικάρια του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Ωχ Παναϊα μου…

Το άδοξο τέλος μίας μεταγραφής που δεν έγινε ποτέ…

ελπίζουμε να συνοδευτεί και με το τέλος μίας πολιτικής καριέρας που πολύ μας κούρασε είναι η αλήθεια τον τελευταίο καιρό…

* οι γελοιογραφίες από τον εξαιρετικό Δημήτρη Χαντζόπουλο