υ.γ. Να συγχαρούμε το Ποτάμι , που δείχνει εξαιρετικά αντιπολιτευτικά αντανακλαστικά, για την παρακάτω ανακοίνωση του:
«Στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου το Ποτάμι συμπονά τον πρωθυπουργό. Την επιπόλαια απόφαση να την προτείνει για Πρόεδρο της Βουλής την πληρώνει κάθε μέρα πολύ ακριβά.
Η κυρία Κωνσταντοπούλου όπως η ίδια έχει πει δεν είναι απλώς η Πρόεδρος της Βουλής, είναι ο τρίτος πολιτειακός παράγων και ως τέτοια θα έχει λόγο παντού ακόμη και για τη διάταξη των δυνάμεων της Αστυνομίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Σε λίγο και στην… αγροφυλακή.»
Μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια: οι βουλευτές του Ποταμιού είναι ανάμεσα σε αυτούς που υπερψήφισαν την…επιπόλαια επιλογή του κ. Τσίπρα να προτείνει για ΠτΒ την κυρία Κωνσταντοπούλου…
Παρά τη σχιζοφρένεια που εκπέμπει η κυβέρνηση μας, μου κάνει εντύπωση το ότι ακόμα ακούω (ή διαβάζω) σοβαρούς ανθρώπους να εκφέρουν θετικές γνώμες για τον κ. Τσίπρα. Θεωρούν τον κ. Τσίπρα πολιτικά ώριμο και ικανό και πιστεύουν πως προσπαθεί να επιβάλλει στους ακραίους του κόμματος του την επιλογή ενός λογικού συμβιβασμού με την Ευρώπη. Βρίσκω αυτή την εκτίμηση εντελώς εκτός πραγματικότητας και η αποδόμηση της θα είναι στόχος του παρόντος άρθρου.
Πάνω από 100 ημέρες έχουν περάσει με τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργό και ακόμα βλέπουμε το κυβερνητικό εκκρεμές να κινείται αέναα μεταξύ ρήξης και συμφωνίας. Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη στις παραδοσιακές ιδεοληψίες της ελληνικής αριστεράς, δε δείχνει να έχει κάνει κάποια στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό που απαιτεί η κρισιμότητα των περιστάσεων. Ο ανήμπορος να…στρίψει τιμονιέρης της κ. Τσίπρας, μου θυμίζει πολύ δύο προκατόχους του στον πρωθυπουργικό θώκο.
Όλο αυτό το παλαντζάρισμα, αυτή η αμηχανία θυμίζει τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΓΑΠ, όταν η νέα κυβέρνηση άρχισε να ανακαλύπτει τι άφησε πίσω του ο ανιψιός του πραγματικού Καραμανλή. Και τότε χάθηκε πολύς χρόνος, που αργότερα στοίχισε ακριβά στη χώρα. Βέβαια, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε το ελαφρυντικό πως αντιμετώπισε μία πρωτόγνωρη κατάσταση σε σχέση με τα όσα είχαν συνηθίσει οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας είχε όλο το χρόνο για να είναι σήμερα έτοιμος να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του ρόλου του.
Ο κ. Τσίπρας μοιάζει το ίδιο ζαλισμένος όπως και ο κ. Παπανδρέου πριν 5 χρόνια. Ζαλισμένος από τους διάφορους συμβούλους που ακούει κάθε ημέρα. Ζαλισμένος προσπαθώντας να χωρέσει στο μυαλό του τόσα καινούρια πράγματα για θέματα όπως η εξωτερική πολιτική και τα οικονομικά, που του ήταν τόσο αδιάφορα όσο έπαιζε στο άνετο γήπεδο της αριστερής αντιπολίτευσης. Το πώς καταλήγει σε μία απόφαση μοιάζει να είναι μία διαδικασία με μπόλικο random παράγοντα, φοβάμαι πως αν ξέραμε θα φρίτταμε…
Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ήταν εξαιρετικά ασύνδετη και ασυντόνιστη, θυμίζοντας λίγο από το χάος που πάντα επικρατούσε στο μυαλό του επικεφαλής της. Από τη μία λίγοι εκσυγχρονιστές που προσπάθησαν να κάνουν μεταρρυθμίσεις (άλλη με κάποια επιτυχία, άλλοι με ελάχιστη), από την άλλη πολλοί παλαιοπασόκοι λαίκιστές και ανάμεσα τους καμπόσοι από τους λεγόμενους «κηπουρούς». Ο καθένας τραβούσε το δρόμο του και είναι παροιμιώδεις οι συγκρούσεις στα υπουργικά συμβούλια, όπως ας πούμε αυτή μεταξύ Παπακωνσταντίνου-Κατσέλη. Η κυβέρνηση Σύριζα καταφέρνει με ένα μοναδικό τρόπο να είναι κατά πολύ πιο ασυντόνιστη και χαοτική από την κυβέρνηση ΓΑΠ. Ο πρωθυπουργός Τσίπρας δε μπορεί ούτε να μαζέψει τους υπουργούς του που δηλώνουν ό,τι τους κατέβει στα κανάλια, όπου αναλίσκουν το μεγάλο μέρος του…πολύτιμου χρόνου τους.
Μη ξεχνάμε επίσης πως Κοτζιάς, Βαρουφάκης και Παπαρίτη…εεε Παναρίτη, είναι φρούτα που πέρασαν πρώτα από την αυλή του ΓΑΠ, για να καταλήξουν στο φρενοκομείο του Σύριζα.Όπως και η συντρόφισσα Κατσέλη, από υπουργός του ΓΑΠ σήμερα πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας. Τυχαίο; Δε νομίζω…
Τέλος, όπως ο ΓΑΠ ξεκίνησε με το «Λεφτά υπάρχουν» για να προχωρήσει αργότερα σε τεράστιες περικοπές, έτσι και ο Τσίπρας ανάλογα με τη διάθεση έσκιζε ή καταργούσε με ένα νόμο τα μνημόνια, για να μάθουμε μόλις πρόσφατα πως τελικά ήταν ένα…σχήμα λόγου.
Ο έτερος μεγάλος ηγέτης τον οποίον μας θυμίζει ο Αλέξιος Τσίπρας, δεν είναι άλλος από τον Κώστα Καραμανλή το Β’, γνωστό και «Κωστάκη». Δεν είναι τυχαίο άλλοτε που έχουν τόσο καλή σχέση οι δυο τους, αν δεν ταιριάζανε δε θα τακιμιάζανε, κατά πως έλεγε και ο σοφός λαός. Η αδράνεια της κυβέρνησης Τσίπρα στο θέμα της συμφωνίας με τους «θεσμούς», θυμίζει την αδράνεια του Βούδα της Ραφήνας. Με τη μόνη διαφορά πως ο Κωστάκης κυβερνούσε σε καλές εποχές, που τα δανεικά έπεφταν εύκολα, οπότε τον έπαιρνε να παίζει playstation και να βαριέται να κυβερνήσει. Σήμερα, η άμμος τελειώνει στην κλεψύδρα και ο Αλέξης σαχλαμαρίζει, πότε απειλώντας και πότε παρακαλώντας τους εταίρους μας…
Ξεκίνησα το άρθρο αναφερόμενος σε ανθρώπους που ενώ είναι σοβαροί και καμία σχέση δεν έχουν με το τσίρκο που λέγεται Σύριζα, όμως κατά έναν περίεργο τρόπο εκτιμάνε τον Τσίπρα! Το ίδιο θυμάμαι πως συνέβαινε και τότε με τον Κωστάκη. Να λέω σε ανθρώπους πόσο άχρηστός είναι και να μου απαντάνε όχι ο Καραμανλής είναι αξιόλογος, απλά δεν το βοηθάνε τα στελέχη της κυβέρνησης του. Έπαιζε και καλά στο ταμπλό της επικοινωνίας (το μόνο που έπαιζε καλά) ο Κωστάκης. Μόλις έσκαγε μία από τις πολλές μαλακίες υπουργού του, ξεκινούσαν οι διαρροές περί της οργής του πρωθυπουργού και της βούλησης του να πατάξει αυτά τα φαινόμενα. Μετά από λίγο ο υπουργός «παραιτούνταν» και ο Κωστάκης επανέρχονταν στη χαλαρότητα της καθημερινότητας του, σαν το Δία που επέστρεφε στο θρόνο του αφού είχε ρίξει έναν κεραυνό.
«Εντάξει υπάρχουν κάποιες ομοιότητες, αλλά και πολλές διαφορές. Αυτές γιατί δεν τις λες αλεπουδράκουλα;»
Να τις πω και τις διαφορές καρδιά μου. Καταρχήν, είναι θετικό το ότι ο Τσίπρας δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι όπως οι άλλοι δύο. Από εκεί και πέρα όμως και οι διαφορές είναι σε βάρος του…
Είναι και αυτός, όπως οι προηγούμενοι, παιδί του κομματικού σωλήνα χωρίς καμία εργασιακή εμπειρία. Και χωρίς καμία εμπειρία έξω από τον ελληνικό μικρόκοσμο μέχρι να γίνει πρωθυπουργός, να προσθέσω. Τουλάχιστον οι άλλοι σπούδασαν χάρη στο όνομα και την περιουσία τους στην Αμερική και άνοιξε λιγάκι και το (όποιο…) μυαλό τους. Στην ίδια ηλικία ο Αλέξης έκανε καταλήψεις σε σχολές και πρυτανείες και πήρε το πτυχίο του κουτσά στραβά με τη δέουσα καθυστέρηση που αρμόζει σε ένα μάγκα Έλληνα φοιτητή.
Επιπλέον, μπορεί ο Κωστάκης και ο ΓΑΠ να διοικούσαν κόμματα διεφθαρμένα και πελατοκεντρικά, είχαν όμως τον έλεγχο της κοινοβουλευτικής τους ομάδας (για τον ΓΑΠ τουλάχιστον στην αρχή). Κάτι τέτοιο δε μπορεί να το πει κανείς για τον κ. Τσίπρα και την ετερόκλητη κοινοβουλευτική ομάδα της σημερινής κυβέρνησης γεμάτη ακραία στοιχεία με απρόβλεπτες αντιδράσεις. Ακόμα σημαντικότερο, οι παραπάνω κύριοι κυβερνούσαν όταν ακόμα υπήρχε χρόνος για τη χώρα (ειδικά για τον Κωστάκη υπήρχε και μπόλικο χρήμα, που κατασπαταλήθηκε). Αντίθετα ο Αλέξης δε διαθέτει ούτε χρόνο, ούτε χρήμα.
Συμπέρασμα; Θα το συνόψιζα στη φράση «Πατριώτες την πουτσίσαμε».
Ώρα να βγούμε στους δρόμους ενάντια στο καταστροφικό έργο της κυβέρνησης Σύριζα-Αν. Ελ. .
Τώρα πριν να είναι πολύ αργά…
Η συγκέντρωση αυτή είναι μία καλή αρχή, ευχόμαστε να ακολουθήσουν και άλλες και με τη μορφή της χιονοστιβάδας να παρασύρουν την παρανοϊκή αυτή κυβέρνηση στο τέλος της…
Διαπραγματεύεται σκληρά η κυβέρνηση μας. Πολύ σκληρά. Κοντεύουν τέσσερις μήνες από την εκλογή της και ακόμα διαπραγματεύεται. Την ίδια ώρα, στραγγίζονται τα αποθέματα σε ρευστό των τραπεζών, η επιχειρηματική δραστηριότητα βουλιάζει σε τέλμα βαθύ, η κυβέρνηση βάζει χέρι στα διαθέσιμα δήμων και ταμείων για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις του δημοσίου. Για να οδηγείς σε τέτοιο σημείο την οικονομία και να παίρνεις τέτοια ρίσκα, θα πρέπει να είναι πολύ σημαντικό το διακύβευμα αυτής της διαπραγμάτευσης.
– Μα ποιο είναι τελικά αυτό το διακύβευμα;
– Είναι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης, ανόητε. Εκεί δε διαπραγματευόμαστε.
– Και ποιες είναι αυτές; Να τις πιάσουμε μία μία βρε παιδιά;
Για πάμε, για πάμε λοιπόν:
Συντάξεις : δε θα δεχθούμε καμία περαιτέρω μείωση σε συντάξεις, λέει η «φιλο-λαϊκή» κυβερνητική γραμμή.
Θεωρητικά ακούγεται ωραίο και σωστό. Είναι όμως; Και βάζουμε όλες τις κατηγορίες συνταξιούχων στο ίδιο τσουβάλι; Μήπως κάτι πρέπει να κάνουμε για να πάψει αυτή η ανωμαλία, συνταξιούχοι τραπεζών και ΔΕΚΟ να παίρνουν τριπλάσια λεφτά από τα παιδιά τους που βρίσκονται στα πιο δημιουργικά τους χρόνια; Μήπως κάτι υψηλόμισθοι συνταξιούχοι κάτω των εξήντα θα πρέπει να υποστούν τις μειώσεις και παράλληλα να τους δοθεί η δυνατότητα να εργαστούν νόμιμα; Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και όχι από τη διατήρηση όλων των συντάξεων (ανεξάρτητα του ύψους τους) στο σημερινό (ή και υψηλότερο…) επίπεδο; Μπας και κάποια στιγμή βγούμε από το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε; Υπενθυμίζουμε πως είμαστε από τα κράτη της Ευρωζώνης με τα υψηλότερα ποσοστά ασφαλιστικών εισφορών επί του μεικτού μισθού των εργαζομένων. Κατά τα άλλα θέλουμε ανάπτυξη και ξένες επενδύσεις (και μακάρι να ήταν το ασφαλιστικό το μόνο πρόβλημα: ενεργειακά κόστη, φορολογία και γραφειοκρατία-διαφθορά είναι ακόμα μεγαλύτερα…).
Αλλά ας το δούμε και από τη μεριά του κοινωνικά δίκαιου και όχι μόνο του αναπτυξιακά αναγκαίου. Είναι γεγονός πως η σημερινή γενιά πληρώνει τις αμαρτίες των προηγουμένων. Δεν πρέπει να ανακουφίσουμε πρώτα αυτούς και μετά τις ευνοημένες κατηγορίες συνταξιούχων;
Δεν είναι όμως η αίσθηση της αδικίας που βιώνει η γενιά μου το μόνο μου επιχείρημα. Υπάρχουν και οι στατιστικές που σχεδόν ποτέ δεν απασχολούν τους τηλε-εργατολόγους και λοιπούς «αριστερούς» ρήτορες. Από το εξαιρετικό ιστολόγιο του Αρίστου Δοξιάδη (εδώ το link) βρήκα τα εξής στοιχεία που προέρχονται από μελέτη των Γιαννίτση-Ζωγραφάκη:
Το εισόδημα από συντάξεις αυξήθηκε κατά 12,8%, όταν το εισόδημα από τις άλλες πηγές μειώθηκε κατά τουλάχιστο 20% (θετική εξαίρεση το αγροτικό εισόδημα). Ο κύριος λόγος, φυσικά, ήταν ότι αυξήθηκε πολύ ο αριθμός των συνταξιούχων.
Η μέση σύνταξη έπεσε 3,9%, ενώ ο μισθός 10,9%, το νοίκι 17,2% κτλ (θετική εξαίρεση το αγροτικό εισόδημα).
Οι μειώσεις των συντάξεων ήταν κυρίως στις πιο ψηλές συντάξεις (στα τρία ανώτερα δεκατημόρια), ενώ στους μισθωτούς και στο επιχειρηματικό εισόδημα ήταν σε όλα τα στρώματα.
Στην Ελλάδα δαπανούσαμε το 2012 το 17,5% του ΑΕΠ για συντάξεις, το υψηλότερο ποσοστό σε όλη την ΕΕ (μ.ο. ΕΕ 13,2%). Το ποσοστό αυξήθηκε από το 2009, που ήταν 13,5%, και ήταν πάλι ψηλό (το τέταρτο υψηλότερο στην ΕΕ). Πόσο δηλαδή πρέπει να πάει για να είναι ικανοποιημένοι οι δικαστές; Οταν στις χώρες με το καλύτερο κοινωνικό κράτος του κόσμου, όπως οι σκανδιναβικές, είναι το πολύ 14,5%;
Φυσικά ένας τέτοιος λογαριασμός συντάξεων δεν είναι βιώσιμος, και υποχρεωτικά θα μειωθεί κάποια στιγμή, εκτός αν αντί για αυτό κλείσουμε τα νοσοκομεία και τα σχολεία.
Αρκετά με τις συντάξεις δεν βρίσκετε; Πάμε στα επόμενα, πάμε στα επόμενα…
Να ανεβεί ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ.
Και αυτό ωραιότατο ακούγεται, γιατί όχι λοιπόν. Θα υπάρξει, όμως, ουσιαστικό αποτέλεσμα απλά ορίζοντας το με ένα νόμο; Θα οδηγήσει στο να έχουν οι οικονομικά ασθενέστεροι καλύτερες απολαβές ή θα οδηγήσει σε περισσότερη ανεργία και ανασφάλιστη εργασία; Φοβάμαι πως θα γίνει το δεύτερο. Πρώτα ανεβάζεις το ΑΕΠ σου, βελτιώνεις τις εξαγωγές σου και μετά ανεβάζεις τον κατώτερο μισθό. Αν κάνεις το αντίθετο, πολλές επιχειρήσεις θα αναγκαστούν να απολύσουν, οι μικρότερες θα έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να καταφύγουν στη συνταγή της αδήλωτης εργασίας. Οι νόμοι της οικονομίας και της αγοράς δε μπορούν να υποκατασταθούν με μία υπουργική απόφαση, έλα όμως που οι κρατιστές νέο-μπολσεβίκοι της κυβέρνησης αδυνατούν να το καταλάβουν. Μία ιστορική αναδρομή στο τι έγινε στα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης τις δεκαετίες 70’ και 80’ θα ήταν ιδιαίτερα διδακτική για όλους αυτούς που πιστεύουν πως τα οικονομικά προβλήματα λύνονται με μία υπουργική απόφαση…
Συγκρίνοντας με τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, έχουμε τον 13ο κατώτατο μισθό μεταξύ 27 κρατών, ενώ είμαστε στην 27η θέση όσον αφορά τους ρυθμούς ανάπτυξης…
Να μην απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις.
Και αυτό ακούγεται φιλο-λαϊκότατον και πολύ συμπαθητικό βρε παιδί μου. Να μην απολύουν έτσι εύκολα τον κοσμάκη οι κυνικοί καπιταλιστές. Βέβαια τι γίνεται όταν σε περίοδο κρίσης μία επιχείρηση πρέπει να απολύσει για να μην κλείσει; Τι προτιμάμε μία επιχείρηση με το μισό προσωπικό, ή μία κλειστή επιχείρηση; Βέβαια, τι κάθομαι και λέω, για τέτοιες περιπτώσεις είχαμε φτιάξει το άρθρον 99 στην Ελλάδα, το οποίο δε μας πείραξε, αλλά οι ομαδικές απολύσεις στο λαιμό μας κάθονται βρε παιδί μου…
Μία άλλη παράμετρος που υποτιμάει η αριστερή μας κυβέρνηση είναι η κινητικότητα εργασίας. Στην Ελλάδα είναι πολύ μικρή. Έχω δει σε μεγάλες εταιρίες να αποφεύγουν να απολύσουν αντι-παραγωγικούς εργαζομένους, για να αποφύγουν προσφυγές και όσα προβλέπει η εργατική νομοθεσία. Την ίδια ώρα ικανότατοι νέοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να βρουν εργασία. Μήπως έχουμε ανάγκη από πιο ευέλικτα συστήματα, όπως η περίφημη flexicurity στη Δανία, αντί άκαμπτων και δήθεν προστατευτικών διατάξεων; Διατάξεις που τελικά περισσότερο εντείνουν τις ανισότητες και τον κοινωνικό αποκλεισμό συγκεκριμένων ομάδων, αντί να επιλύουν τα προβλήματα στα οποία υποτίθεται θα έδιναν απάντηση.
Για να κλείνουμε και με αυτή την κόκκινη γραμμή, ας δούμε απλά τι γίνεται στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Τα μοναδικά κράτη στα οποία το κράτος αποφασίζει για τις ομαδικές απολύσεις είναι η Ελλάδα και το Βέλγιο. Στα υπόλοιπα η σχετική απόφαση βρίσκεται στους εργοδότες, σε συνεννόηση με τα σωματεία εργαζομένων.
OΧΙ σε απελευθέρωση του ωραρίου καταστημάτων, λειτουργία τις Κυριακές
Μία από τις κάπως πιο δευτερεύουσες κόκκινες γραμμές (σε σχέση με τις προηγούμενες), την αναφέρω όμως επειδή στη χώρα μας εκδηλώθηκαν, ως συνήθως, τρομερές αντιδράσεις. Επειδή όταν βρίσκεις έτοιμο φαΐ είναι μαλακία να μπαίνεις στον κόπο να κάνεις δικό σου, απλά αντιγράφω από ένα κείμενο του Ανδρέα Δρυμιώτη, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2008 στον Ελεύθερο Τύπο:
» Ένα κατάστημα το οποίο είναι ανοιχτό 70 ώρες έχει ανάγκη από το διπλάσιο προσωπικό, άρα συμβάλλει ουσιαστικά στη καταπολέμηση της ανεργίας. Επιπλέον, αποσβένει τα γενικά του έξοδα (ενοίκιο, «αέρα», διακόσμηση κ.λπ.) σε λιγότερο χρόνο και έτσι μπορεί να έχει χαμηλότερο κόστος και κατά συνέπεια χαμηλότερες τιμές. Ακόμα, λόγω του διευρυμένου ωραρίου, η διαχείριση (management) του καταστήματος γίνεται σχεδόν υποχρεωτικά από τρίτους (και όχι από τον επιχειρηματία) και έτσι όλες οι συναλλαγές του καταστήματος πρέπει να γίνονται με διαφάνεια και παραστατικά, και κατ’ αυτόν τον τρόπο περιορίζεται σημαντικά η φοροδιαφυγή. Ακόμα και το ψιλικατζίδικο μου έδωσε φορολογική απόδειξη από ταμειακή μηχανή για ένα πολύ μικρό ποσό. Είναι λοιπόν εύλογο το ερώτημα γιατί στον τόπο μας υπάρχει τόση μεγάλη αντίδραση στη διεύρυνση του ωραρίου, αφού μόνο πλεονεκτήματα έχει. Μήπως θυσιάζουμε τα πλεονεκτήματα με την ψευδαίσθηση ότι προστατεύουμε ορισμένα καταστήματα τα οποία δεν θέλουν να προσλάβουν προσωπικό και ειδικεύονται στη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή;
(…)
Ας δούμε τώρα τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου οι οποίες είναι τουριστικοί προορισμοί, τα καταστήματα λειτουργούν και τις Κυριακές για να εξυπηρετούν τους τουρίστες. Γιατί λοιπόν εμείς θέλουμε να περιορίσουμε το ωράριο και τις ημέρες λειτουργίας των καταστημάτων; Οι κυβερνήσεις των άλλων χωρών δεν σκέφτονται τους εργαζομένους και μόνο εμείς θέλουμε να τους προστατεύσουμε; Ποτέ μου δεν κατάλαβα την επιμονή μας στο θέμα αυτό. Αν κάποιος θέλει να λειτουργεί το κατάστημά του 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα και να καταβάλλει τις νόμιμες αμοιβές, γιατί να μην μπορεί να το κάνει; Εξάλλου και σήμερα υπάρχουν καταστήματα τα οποία είναι ανοιχτά όλες τις ημέρες της εβδομάδος. Τι θα γίνει με αυτά; Θα τα υποχρεώσουμε να περιορίσουν το ωράριό τους και να απολύσουν εργαζομένους;»
Να προσθέσω απλά πως εφόσον οι εργαζόμενοι που εργάζονται Κυριακή πληρώνονται με όσα προβλέπει ο νόμος για κυριακάτικη εργασία, δε βλέπω κανένα πρόβλημα. Παρά μόνο μικροσυμφέροντα και ιδεοληψίες ορισμένων που, για άλλη μία φορά σε αυτή τη χώρα, αντιδρούν χωρίς καμία πρόταση, απλά για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, να μην αλλάξει τίποτα…
Συνοψίζοντας, οι ιδεοληψίες της ελληνικής αριστεράς μαζί με το φόβο της ηγετικής ομάδας του Σύριζα μήπως τέτοιου είδους υποχωρήσεις εξοργίσουν «πλατφόρμες», αγαναχτισμένους και την τεράστια, πλέον, δεξαμενή ψήφων που λέγεται «Έλληνες συνταξιούχοι» , οδήγησαν σε αυτή την τεράστια καθυστέρηση να βρεθεί μία κοινή φόρμουλα με τους εταίρους μας. Η επιλογή μίας εξαιρετικά εκκεντρικής προσωπικότητας (για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται…) στο ρόλο του κεντρικού διαπραγματευτή με τους θεσμούς, έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Ο χρόνος και η αξιοπιστία που χάθηκαν θα πληρωθούν σε χρήμα (από ποιους λέτε; Όχι πάντως από τον κ. Βαρουφάκη και λοιπά αστέρια της αριστερής κυβέρνησης…): είτε θα έχουμε μία συμφωνία που θα είναι κατά πολύ χειρότερη από αυτή που θα μπορούσε να επιτευχθεί αν η ηγετική ομάδα του Σύριζα κινούνταν γρήγορα, είτε δε θα έχουμε συμφωνία και δε θέλω να σκέφτομαι τι θα ακολουθήσει…
alepoudrakoulas 