Μια κοπέλα 34 ετών. Νέα, όμορφη, λαμπερή. Μεγαλωμένη χωρις να της λείπει τίποτα. Έχοντας φοιτήσει σε διάφορα ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών. Ενα κορίτσι της εποχής του. Με το smartphone του, τις όμορφες τσαντες του, τα στρινγκ του (για αυτο το τελευταίο δυστυχως δεν εχουμε ιδία έμπειρια, μια υπόθεση κάνουμε όμως βάσει πιθανοτήτων…).
Γιατί το παραπάνω κορίτσι να θέλει να «βγει στο βουνό»; Γιατί να αναπολεί μια απο τις δυσκολότερες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας; Τι της λείπει; Ποια κενά γεμίζει με αυτές της τις αναζητήσεις;
Το παράδειγμα εχει κάποιες αναλογίες με τις περιπτώσεις γυναικών δυτικών χωρών που βρήκαν νόημα στις ζωές τους εντασσόμενες στο ISIS. Η ιδεολογία, οπως η θρησκεία, μπορεί να δώσει μια αίσθηση πλήρωσης σε άτομα που νιώθουν αυτο το υπαρξιακό κενό. Με τη διαφορά πως η Νατασα μας δεν ανέβηκε σε κανένα βουνό, απλα ονειρεύεται τα «βουνά της γενιας της». Απο αυτή την άποψη ειναι σαφώς πιο εκ του ασφαλούς η προσέγγιση της απο τις διάφορες τρελαμένες δυτικές που ασπάστηκαν ενεργά εξτρεμιστικές ισλαμιστικές οργανώσεις.
Η παραπάνω σύγκριση μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως περισσότερο ειναι θέμα στυλ η επιλογή της Νατάσας να ονειρεύεται βουνά, να ειναι τροτσκιστρια που ψηφιζει ΚΚΕ και να οραματίζεται καλύτερους κόσμους κόντρα στις «αλεπούδες του Νεοφιλελευθερισμού» που λεει κ ο Γιάννης ο Αγγελάκας (που ψηφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλα «τελικά δεν είχε πλάκα» , γράψε κανένα τραγουδάκι ρε Γιάννη και άσε την πολιτική…). Ενα στυλ που ευδοκιμεί στους λεγόμενους χώρους του «έντεχνου» και της «κουλτούρας», οπως διαμορφώθηκαν στη μεταπολίτευση.
Το στυλ αυτο περιγράφηκε, λιγο πολυ, στο παλιότερο άρθρο μας Η Αριστερα της τζάμπα μαγκιάς . Μιας αριστεράς η οποία έγινε μέρος του συστηματος και γεύθηκε τα καλά του καπιταλισμού και της ΕΕ απο τη μια, διατήρησε ομως απαράλλαχτες τις ιδεολογικές τις αναφορές και τον πολιτικό λόγο των ηττημένων του εμφυλίου από την άλλη.
Παιδι αυτού του αρρωστημένου υβριδίου ειναι η , συμπαθής κατα τα αλλα, Νατασα. Μεγαλωμένη με αριστερές δοξασίες, σε μια χώρα που η πλειοψηφία απολάμβανε τις ανέσεις του δυτικού τρόπου ζωής. Πίστα προσκολλημένη στις δοξασίες με τις οποίες γαλουχήθηκε, σε εναν κοσμο που τις εχει ξεπεράσει προ πολλού.
Δουλεύοντας σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης είχα την ευκαιρια να αντιληφθώ τη μιζέρια που έζησαν οι κάτοικοι των κομμουνιστικών κρατών. Απο τις διηγήσεις ανθρώπων που συναναστραφηκα αλλα και βλέποντας τοπία και νοοτροπίες , ιδίως σε χωριά και μικρές πόλεις. Θα ηταν ενα σοκ για τη Νατασα αν μάθαινε απο πρώτο χέρι πως ηταν η ζωή στα καθεστώτα που ακόμα δοξάζει το κόμμα που ψηφιζει. Αυτής που εχει ταξιδέψει σε διαφορά μέρη της Ευρώπης απλα με την ταυτότητα της και την ευκολία του ευρώ , πως θα της φαίνονταν άραγε αν καταλαβαινε πως ένιωθαν οι κατοίκοι του ανατολικού Βερολίνου που οι οριζοντές τους εγκλωβίζονταν από ένα τείχος που διέγραφε το παρελθόν τους; Τείχη που βοήθησε να γκρεμιστούν η, κατα τη Νατασα, δικτατορια της ευρωπαϊκής ένωσης…
Κλείνοντας, το πιο θλιβερό σε αυτή την ιστορία δεν ειναι ο «χαζόβιολισμος» της Νατάσας. Χαζοβιοληδες και αλαφροί υπάρχουν παντού και , κακά τα ψέματα, χρειάζονται και αυτοί στη ζωή ετουτη. Το πιο θλιβερό ειναι το ποσό πολλά νεα άτομα στη χώρα μας δείχνουν εμμονική προσκόλληση στο παρελθόν και αντιμετωπίζουν φοβικά τις αλλαγές των καιρών. Νέοι που ονειρεύονται επιστροφές σε ζοφερές εποχές τις οποίες δεν έζησαν , αντί να σκεφτούν πως μπορούν να διαμορφώσουν το μέλλον τους σε εναν κοσμο που αλλάζει γοργά. Φυσικά η Νατασα και οι σύντροφοι της ειναι η μια πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και η αλλη που εκφράζεται μέσω του δεξιού συντηρητισμού και του εθνικισμού. Διόλου τυχαία, αμφότερες οι πλευρές βρέθηκαν στο ίδιο μετεριζι, όταν τέθηκε – δυστυχως απο εξω- το θέμα να μεταρρυθμιστεί η χώρα. Αθροιζόμενες οι δυο τους εκφράζουν ενα καθοριστικό μέρος των Ελλήνων ψηφοφόρων. Δυστυχως, τα τόσα χρονια κρίσης δε βοήθησαν στο να γεννηθεί κατι καινούριο. Η φυγή σχεδόν μισού εκατομμυρίου μορφωμένων Ελλήνων στο εξωτερικό ηταν μια σημαντική αιτία που δεν υπήρξαν οι συνθήκες που θα ωθούσαν σε μια φυγή προς τα εμπρός. Χρειαζόμαστε ενα μεγαλύτερο σοκ κατα πως φαίνεται…
Υ.Γ. Ξέχασα να σχολιάσω την αντίδραση της Νατάσας που έσπευσε να σκουξει περι «σεξισμού» όταν της την «έπεσε» ο επιβήτορας των μισών Αθηνών. Οχι, γλυκιά μου Νατασα δε σε κριτικάρει για το φύλο σου αλλα για το μυαλό σου. Ίσως ακριβώς επειδη τα είπε σε μια γλυκιά φατσούλα οπως εσυ και οχι σε κάποιο…βαρυμαγκα τύπου Πολάκη να ηταν ηπιότερος στις εκφράσεις του, αν αυτο εννοείς σεξισμό…Φυσικά το εν Ελλαδι «ιερατείο της πολιτικής ορθότητας» τάχθηκε στο πλευρό της δοκιμαζόμενης Νατάσας. Αναμενόμενο. Τελικά ποιος ειναι ομως το θύμα , η Νατασα η ο αρθρογράφος του παρακάτω άρθρου; Διώκεται η έκφραση γνώμης
«Πιστεύετε πως η ζωή στη χώρας σας ήταν καλύτερη πριν 50 χρόνια;». Όπως φαίνεται από το γράφημα είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην παρελθοντολαγνεία. Ή λέτε να ήταν τόσο καλά τα πράματα το 1967…
alepoudrakoulas 