Πως τα καταφέρνει όμως το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να περνά τα μέτρα το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς να ανοίγει μύτη και με τα ΜΜΕ να «αποπροσανατολίζουν τις λαϊκές μάζες από τα πραγματικά προβλήματα τους», κατά πως θα έλεγε και ένας ινστρούχτορας του κόμματος (ένα είναι το κόμμα, για να προλάβω την ανόητη ερώτηση). Και να περνά τα μέτρα όχι απλά αλώβητο, αλλά να αυξάνει και τη δύναμη της κοινοβουλευτικής του ομάδας με την προσχώρηση της κυρίας με το φουσκωτό μαλλί που είχε μείνει ξέμπαρκη από το κόμμα του Λεβέντη.
Ξαναπιάσαμε, λοιπόν το μακεδονικό (ή «σκοπιανό», όπως το αποκαλούν μερικοί) 25 χρόνια μετά, πάλι με το Μάθιου Νίμιτς όμως με άλλες πολιτικές δυνάμεις στο τιμόνι των δύο χωρών. Ο στενόμυαλος εθνικισμός που επιβάλλει συλλαλητήρια, δυναμικές αντιδράσεις και κανένα συμβιβασμό, ξανασήκωσε κεφάλι. 25 χρόνια μετά, το αποτέλεσμα της αδιάλλακτης και «εθνικά υπερήφανης» μας στάσης είναι η γειτονική χώρα να έχει παγιώσει παγκοσμίως την ονομασία Macedonia, αφού το τεχνητό FYROM είναι μόνο για χρήση σε ΟΗΕέδες και διπλωματικό επίπεδο. Πάντως, η εθνικιστική έξαρση είναι σαφώς μικρότερη από τη δεκαετία του 90, δείχνοντας πως σημαντική μερίδα της κοινωνίας αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο των «πατριωτικών παλληκαρισμών», που φτιάχνουν πολιτικές καριέρες, είναι όμως συνήθως επιβλαβείς για την πατρίδα.
Εκτός από αυτούς που ο μεγάλος τους καημός είναι να μη μπει καθόλου ο όρος Μακεδονία στην ονομασία της…Φυρομίας, έχουμε και τους άλλους που ο καημός του ήταν το άγαλμα στο Π. Φάληρο. Εθνικισμός και θρησκευτικός φανατισμός, από αυτό το μίγμα θα προκύψει πολιτικός πόλος με δυναμική τα επόμενα χρόνια. Υπάρχει σημαντική δεξαμενή ψηφοφόρων που θέλουν το τρίπτυχο «Πατρίς – Θρησκεία- Οικογένεια» και είναι ό,τι ονειρεύεται ένας πολιτικός: μεσαίου προς χαμηλού νοητικού επιπέδου, φανατική στις απόψεις της και εύκολα χειραγωγήσιμη. Ένας χαρισματικός ηγέτης είναι αυτό που λείπει, ο οποίος θα ενώσει τον κατακερματισμένο εθνικιστικό ακροδεξιό χώρο.
Έως ότου να ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας της εθνικιστικής δεξιάς όμως, οι Συριζανέλ, ήδη 3 χρόνια στην κυβέρνηση, φαίνονται να τα καταφέρνουν μία χαρά στο παιχνίδι της εξουσίας. Έκλεισαν τα μέτωπα με τους «θεσμούς» και υλοποιούν ένα ανορθόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, με αποσπασματικά μέτρα που κυρίως στοχεύουν στην εξασφάλιση των δημοσιονομικών στόχων παρά στη μεταρρύθμιση της χώρας. Είναι αλήθεια βέβαια πως υλοποιούν υποσχέσεις που οι προηγούμενοι είχαν επί χρόνια στις ελληνικές καλένδες: Κτηματολόγιο, ενοποίηση ασφαλιστικών ταμείων (βέβαια πρόκεται περί ενοποίησης-εκτρώματος…), κατάργηση συνδικα-ληστικού νόμου περί απεργίας, πιθανώς και το Μακεδονικό αν δε προκύψει κάποιο ανεπανόρθωτο εμπόδιο (όπου προβλέπεται να δούμε άλλη μια εντυπωσιακή κυβίστηση από τον μπουνταλά τον Πάνο…). Παρά τα κάποια επιμέρους θετικά, η συνολική εικόνα των πεπραγμένων τους όμως είναι απογοητευτική. Προσλήψεις στο δημόσιο κατά κανόνα σε θέσεις που δε χρειάζονται περαιτέρω στελέχωση, κατάλυση ή προσπάθεια κατάλυσης ανεξαρτησίας θεσμών (σώμα ελεγκτών που απευθύνονται απευθείας στον Υπ. Οικονομικών και όχι στην ΑΑΔΕ, επεμβάσεις στη Δικαιοσύνη κ.λπ.), χάιδεμα συντεχνιών, καμία μεταρρύθμιση που θα ενισχύσει τους παραγωγικούς τομείς και την έλευση επενδύσεων.
Το χειρότερο, όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι η κατάλυση των παραγωγικών ιστών της χώρας από την υπερφορολόγηση, τη γραφειοκρατία και την πιο αργή και από τον Βασίλη Τσιάρτα ελληνική δικαιοσύνη. Αποτέλεσμα η φυγή περί των 500,000 καταρτισμένων νέων Ελλήνων στο εξωτερικό. Ένας από αυτούς απασχόλησε τα ΜΜΕ με την ενδιαφέρουσα διάλεξη τους περί τεχνητής νοημοσύνης στο ΑΠΘ. Δυστυχώς, αν και σπούδασε στο ΕΜΠ η χώρα δεν του έδινε ευκαιρίες να προχωρήσει στον τομέα του και την έκανε. Εδώ δημοσιουπαλληλίκι, τουρισμός, συντεχνίες και ελεύθεροι επαγγελματίες μικροκαταφερτζήδες , αυτό παραμένει ακόμα το μοντέλο ανάπτυξης.
Η χώρα που διώχνει τους Δασκαλάκηδες, κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της αυτούς που γκρεμίζουν αγάλματα και φωνάζουν σε βλακώδη συλλαλητήρια. Ο μαρασμός και η περαιτέρω υποβάθμιση είναι αναπόφευκτα. Αν βάλουμε στην εξίσωση το δημογραφικό και το ασφαλιστικό (τα τελευταία στοιχεία από τον ΕΦΚΑ μαρτυρούν πως οι συνταξιούχοι είναι πλέον περισσότεροι των ιδιωτικών υπαλλήλων…) και την παιδεία που παρέχει το δημόσιο σχολείο στα ελληνόπουλα, όλα δείχνουν πως το μέλλον θα έχει περισσότερη ξηρασία. Αν σε αυτό το ξηρό και άνυδρο τοπίο κατορθώσουν να φυτρώσουν κάποια ανθεκτικά φυτά που θα αναστρέψουν την ερημοποίηση, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κάποιους που είναι στη σφαίρα εσωτερικής επιρροής θα δούμε σε επόμενο άρθρο…
Καλό συλλαλητήριο παιδιά, εγώ λέω να κάτσω σπίτι
alepoudrakoulas 