“Πρόεδρος της Βουλής με ρεκόρ ψήφων αναδείχθηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου μετά την ψηφοφορία που διεξήχθη στη Βουλή. Την κ. Κωνσταντοπούλου ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., Ποτάμι, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΠΑΣΟΚ. Ειδικότερα η κ. Κωνσταντοπούλου συγκέντρωσε 235 ψήφους επί 298 βουλευτών, ενώ στην κάλπη βρέθηκαν ακόμη 61 λευκά και δύο άκυρα ψηφοδέλτια.”
Το παραπάνω ρεπορτάζ από τη Ναυτεμπορική στις 06/02/2015.
Περίπου ένα μήνα μετά, διαβάζουμε στο «Βήμα»:
«(…)
«H πρόεδρος της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου αυτή τη φορά έθεσε ζήτημα συνταγματικότητας των νόμων που ψηφίστηκαν από την προηγούμενη Βουλή.
Από την τοποθέτησή της αυτή προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
– Από πότε η πρόεδρος της Βουλής ασκεί αρμοδιότητες συνταγματικού δικαστή, που κρίνει και την αντισυνταγματικότητα των νόμων;
– Πώς είναι δυνατόν και με ποια αρμοδιότητα, η πρόεδρος της παρούσας Βουλής θα κρίνει τη νομιμότητα του νομοθετικού έργου της προηγούμενης Βουλής;» ,
αναφέρει στην ανακοίνωση του το Ποτάμι.»
Σωπάτε ρε παιδιά εκεί στο Ποτάμι δεν τη ξέρατε την κα. Κωνσταντοπούλου όταν τη ψηφίζατε για πρόεδρο του κοινοβουλίου; Περιμένατε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτήν, με βάση τον πρότερο κοινοβουλευτικό της βίο; Και στην τελική με τη δική σας ψήφο σας βγήκε το ανισόρροπο αυτό άτομο πρόεδρος, τώρα τι μας τα λέτε τα παραπάνω;
Δυστυχώς εκεί στο Ποτάμι κοιμούνται ύπνο βαθύ. Αυτό με την Κωνσταντοπούλου είναι δευτερεύον, μα ενδεικτικό. Το πρωτεύον είναι πως έχουμε μία κυβέρνηση η οποία έχει απομονώσει τελείως τη χώρα στην Ευρώπη, έχει οδηγήσει την οικονομία σε περαιτέρω μαρασμό και το τραπεζικό σύστημα σε ασφυξία με την αδικαιολόγητη καθυστέρηση να τα βρει με τους Ευρωπαίους, ενώ συνεχώς κάνει… τσαλίμια για να ικανοποιήσει το εσωτερικό ακροατήριο. Μία κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για τους απολυμένους της ΕΡΤ, τις καθαρίστριες του Υπ. Οικ. , τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ και έχει χεσμένη τη μερίδα του πληθυσμού που στηρίζει την παραγωγική βάση της χώρας. Μία κυβέρνηση που, ενώ Ιρλανδία, Κύπρος, Πορτογαλία ανακάμπτουν και εκμεταλλεύονται την ευνοϊκή συγκυρία (ποσοτική χαλάρωση, μείωση τιμών πετρελαίου), οριστικοποιεί την εικόνα μας ως «μαύρο πρόβατο» της Ευρωζώνης. Μία κυβέρνηση που λειτουργεί τελείως ασυντόνιστα και αλλοπρόσαλλα οδηγώντας τη χώρα στα βράχια ενός Greхit, ενός ενδεχομένου που κάθε ημέρα μοιάζει όλο και πιθανότερο.
Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία χρειάζεται ένας ηγέτης με στιβαρό λόγο που δε θα διστάσει ενώ η κυβέρνηση απολαμβάνει ποσοστά δημοτικότητας ύψους 70%, να καταγγείλει τα πεπραγμένα της και να πει στο λαό δυσάρεστες αλήθειες. Όπως ακριβώς έκανε, για παράδειγμα, ο Τσώρτσιλ στη Μ. Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του 30. Τότε που ο πρωθυπουργός Τσάμπερλεν με την ενδοτική του στάση προς τον Χίτλερ άφηνε τη Γερμανία να αλωνίζει, ο Τσώρτσιλ αποτέλεσε την πηγή αφύπνισης της βρετανικής κοινής γνώμης. Αν και θεωρούνταν ένας ξεπερασμένος συντηρητικός πολιτικός, τελικά κατάφερε να συσπειρώσει το βρετανικό λαό γύρω του. Και αυτό γιατί αντιλήφθηκε την κρισιμότητα των στιγμών και δε δίστασε να γίνει μάντης δεινών, κάτι που εκτιμήθηκε μετέπειτα.
Έναν αντίστοιχο ηγέτη δε θα περιμέναμε να τον βρούμε στο πρόσωπο των φθαρμένων και κουρασμένων ηγετών της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Αυτοί άλλωστε έχουν τα εσωκομματικά τους τώρα, η χώρα είναι κάτι δευτερεύον μπροστά σε αυτά. Ελπίζαμε όμως πως ίσως θα μπορούσαμε να τον βρούμε σε ένα νέο κόμμα που προσπαθεί να αρθρώσει σύγχρονο μεταρρυθμιστικό πολιτικό λόγο. Δηλαδή στο Ποτάμι, δεν υπάρχει άλλο πια τέτοιο στην Ελλάδα. Αντί αυτού, βλέπουμε ένα κόμμα που κάνει πολιτική λες και βρισκόμαστε στις καλές εποχές προ δεκαετίας. Που δεν τολμάει να κάνει στιβαρή κριτική στην κυβέρνηση, γιατί φοβάται να πάει κόντρα στο πρόσκαιρο ρεύμα που αυτή έχει σε μία αποβλακωμένη από την κρίση κοινωνία. Που προσπαθεί εναγωνίως να πασάρει το μήνυμα πως όταν ο Σύριζα… σοβαρευτεί, εκείνο θα είναι εκεί για τον βοηθήσει να περάσει τα δύσκολα νομοσχέδια που θα καταψηφίσει η εσωκομματική αντιπολίτευση των λαφαζάνηδων, συνιστωσών και λοιπών ημι-παραφρόνων.
Ο «επικεφαλής» του Ποταμιού τόλμησε πέρσι να μπει για τα καλά στα βαθιά της πολιτικής ζωής του τόπου. Δε μας ενθουσίασε είναι η αλήθεια η στάση του «ήρθα τώρα να σας σώσω». Όμως, στις τελευταίες εκλογές το κόμμα του αποτέλεσε μία επιλογή για πολλούς από αυτούς που ελπίζουν πως κάποτε η Ελλάδα θα γίνει ένα «κανονικό» ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς, φαίνεται πως ο «επικεφαλής» είναι λίγος για τις απίστευτα δύσκολες στιγμές που περνάμε. Και, ακόμα χειρότερα, συνεχίζει να κυβερνά αυτοκρατορικά, με ένα καταστατικό που εξασφαλίζει συγκεντρωτική εξουσία στον ίδιο, αποκλείοντας πρωτοβουλίες που ίσως να έδιναν άλλο τόνο στη παρουσία του Ποταμιού σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές…
alepoudrakoulas 