Ο μεγάλος ηγέτης της «Ελιάς» Βαγγέλης Βενιζέλος μας κούνησε το δάχτυλο απειλητικά: αν δε με ψηφίσετε θα τη ρίξω την κυβέρνηση, τ’ ακούτε;
Βρήκε μάλιστα ένα τρανό θέμα να αποδείξει τη φιλολαϊκότητα της «Ελιάς» : το νέο νομοσχέδιο για τις λαϊκές. Ένα νομοσχέδιο που εκ πρώτης όψεως (δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, όποιος ξέρει ας μου πει αν κάνω λάθος) φαίνεται να πάει να βάλει μία τάξη στα πράγματα και να δώσει ευκαιρίες και σε άλλους που είναι «εκτός κόλπου».
Και το ρόλο του φιλολαϊκού κλήθηκε να τον παίξει ο γνωστός μας κ. Κάσσης (τον οποίον μπορείτε να απολαύσετε στο βίδεο στο τέλος του άρθρου..), ο οποίος ως εισηγητής του Πασόκ εξέφρασε τη θέση ότι το κόμμα του διαφωνεί με τον διαχωρισμό παραγωγών και εμπόρων στις λαϊκές αγορές, καθώς και με την κλήρωση των θέσεων.
Για άλλη μία φορά η «φιλολαϊκότητα» και ο «σοσιαλισμός» εξαντλούνται στο να στηρίζουμε αυτούς που έχουν κάπως καβατζώσει μία θεσούλα (με τους εν ελλάδι «γνωστούς τρόπους») και στο να στερούμε από άλλους παίχτες να μπουν στο παιχνίδι.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε να βάλει ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών (αναπληρώνει το…Μιχελάκη, ω θεοί , ώ έρμη χώρα…) κ. Λεωνίδας Γρηγοράκος, ο οποίος με τις δηλώσεις του περί Ουκρανίας κατάφερε να απογειώσει την προεκλογική επιχειρηματολογία του Πασόκ-Ελιάς.
Από την άλλη τώρα πλευρά της συγκυβέρνησης, ο «μεταρρυθμιστής» πρωθυπουργός μας φρόντισε να βολέψει άλλον ένα γαλάζιο απαράτσικ (μετά τον Αμπατζόγλου, τον Παπαθανασίου και ποιος ξέρει πόσους άλλους τέτοιους μεσαίου μεγέθους που δε γνωρίζουμε): νέος Συνήγορος του Καταναλωτή ο Λευτέρης Ζαγορίτης. Γνωστός για κομματικές του περγαμηνές (δες εδώ), μα και για τη βαμμένη του κόμη (δες εδώ). Αν αναλογιστούμε πως ήταν γενικός γραμματέας του κόμματος επί Κωστάκη της Ραφήνας, πρόκειται για άλλη μία προεκλογική παραχώρηση στον σκληρό πυρήνα των «καραμανλικών μηχανισμών», που θεωρεί απαραίτητους στη σκληρή μάχη για τη ψήφο.
Την ίδια στιγμή, περιέργως μία μέρα μετά την έναρξη προγράμματος της ΝΕΡΙΤ, ο Γιώργος Προκοπάκης «παύεται» από τη θέση του με ομόφωνη απόφαση του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ.
Όπως τα γράφω εδώ και καιρό (να βλογήσω και λίγο τα γένια μου αγαπητέ αναγνώστη):
“Η παλαιοκομματική νοοτροπία δείχνει να επανέρχεται, καλά μεταμφιεσμένη. Μεγάλα πισωγυρίσματα παρατηρούνται σε κάποιες αξιέπαινες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Παπανδρέου : diavgeia , opengov (εδώ μας τελείωσε και επιστρέψαμε στη δοκιμασμένη συνταγή των κομματόσκυλων), Καλλικράτης. Στον ΟΑΕΔ εδιώχθη ο διοικητής για να μπει αυτός που βούλιαξε το ΙΚΑ την περίοδο 2004-2009. Οι γαλάζιοι «απαρατσικ» είναι παντού, με μόνο προσόν την κομματική ταυτότητα.”
“Ένας παλιάς κοπής πολιτικός, που οι καιροί τα έφεραν έτσι που το έπαιξε «μεταρρυθμιστής». Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποφανθεί πως το πέρασμα σου από την πρωθυπουργία ήταν αντίστοιχο με το ντύσιμο σου: άχρωμο, άοσμο, άγευστο. Ναι μεν σταθεροποίησες την κατάσταση και γλιτώσαμε τα χειρότερα, όμως δεν τόλμησες να κάνεις τομές και ελάχιστα τα παράθυρα προοπτικής που άνοιξες για τη χώρα. Τελικά, η υπέρβαση έμεινε για άλλη μία φορά στα λόγια Αντώνη…” (Η υπέρβαση που ποτέ σου δεν κατόρθωσες Αντώνη, Φεβρουάριος 2014)
“Ο Αντώνης, αν και είχε την ευκαιρία, δεν κατάφερε να κάνει την υπέρβαση. Να γίνει από Μεσσήνιος κομματάρχης ένας πρωθυπουργός με όραμα και ευρωπαϊκή νοοτροπία. Ναι δεν τα πήγε και χάλια, όμως πλέον δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Να περάσει ο επόμενος παρακαλώ. Ακόμα και ο Τσίπρας; Ακόμα και αυτός. Όχι βέβαια πως θα τον ψηφίσω κιόλας, ε;” (Μια θεσούλα στα ΕΛΠΕ και για το Γιάννη μας, Μάρτιος 2014).
«Μας ζάλισες ρε αλεπουδράκουλα, μας τα γράφεις και μας τα ξαναγράφεις. Στέρεψες;»
«Τι να κάνω ρε παιδιά, αφού αυτός ο θίασος δεν αλλάζει με τίποτα.»
Τώρα λοιπόν, φίλοι αναγνώστες, θαρρώ πως σιμώνει η ώρα να σαρωθούν ΝΔ και Πασόκ.
Το 2012 που λυσσούσαν οι κάθε λογής «αγανακτισμένοι» (συχνά απογοητευμένοι πρώην πελάτες του παλιού συστήματος) για καταψήφιση του δικομματισμού, ήταν η λάθος στιγμή να γίνει.
Η γνωστή ρήση του Γκράμσι : «όταν το παλιό έχει πεθάνει και το καινούργιο δεν είναι έτοιμο να γεννηθεί, ζούμε στην εποχή των τεράτων», περιέγραφε ακριβώς την πολιτική κατάσταση της χώρας το 2012. Από τη μία τα κόμματα εξουσίας που ξέφτιζαν (ΝΔ, Πασόκ) και από την άλλη μία παλαβή και ανερμάτιστη αντιπολίτευση (Σύριζα, Αν. Ελ., Χρυσή Αυγή).
Η επιλογή πολλών συμπολιτών μας να ψηφίσουν τον Ιούνιο του 2012 ΝΔ, για να αποφευχθεί μία πρωτιά Σύριζα με δυνητικά επικίνδυνα σενάρια, μου φάνηκε τότε λογική. Ο ίδιος δεν το έκανα, αν και το σκέφτηκα, γιατί μόλις είδα το σημερινό πρωθυπουργό κατά την περιοδεία του στη Β. Ελλάδα να κουβαλά μαζί του τον έκπτωτο νομαρχούλη της καρδιάς μας, ένιωσα τέτοια αηδία που μου έφυγε η όποια πρόθεση.
Όμως τώρα είναι αλλιώτικα τα πράγματα. Υπάρχουν Ποτάμια και Γιοφύρια, που μπορεί να μη ξέρεις σε τι θα εξελιχθούν, όμως ξεκινούν από ρεαλιστικές και ορθολογιστικές βάσεις και δε στηρίζουν τον πολιτικό τους λόγο στον εύκολο αντιμνημονιακό λαϊκισμό. Ακόμα και ο Σύριζα δείχνει κάπως (όχι και πολύ βέβαια…) σοβαρότερος (αν και ο ηγέτης του έχει δείξει από το πόστο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως δεν κάνει το παιδί…).
Σαφώς, μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδος δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Από την άλλη όμως δε μπορείς συνεχεια να στηρίζεσαι σε πολιτικούς εκβιασμούς και στο φόβο του «άλλου». Είναι και ευρωεκλογές, οπότε πιο χαλαρή η ψήφος. Συνεπώς, δε μου φαίνεται καθόλου κακό να γράψουμε εκεί που πρέπει τους ανόητους εκβιασμούς του κ. Βενιζέλου. Απλά σκέφτομαι, είναι όντως τόσο αποκομμένος από την πραγματικότητα, ή έχει άλλα πράγματα κατά νου όταν τα λέει αυτά; Γιατί σε αυτή τη χώρα είμαστε εξπέρ στις συνωμοσίες και στα κόλπα, βλέπετε. Όπως και στο να χάνουμε χρόνο και ενέργεια για να κάνουμε τα απλά, δύσκολα, πολύπλοκα και αντιπαραγωγικά. Κάποιους ευνοεί βέβαια αυτή η ιστορία επί χρόνια, μήπως να τους χαλάσουμε το παιχνίδι;
υ.γ. και το βίδεο του Κάσση vs Ζωής (μία είναι η Ζωή), μία κορυφαία στιγμή του ελληνικού κοινοβουλίου…
alepoudrakoulas 